Τ’ άνθος
τ’ άγριο της πλαγιάς
ποτέ δεν θά 'κοβα εγώ˙
εσείς το χαλάσατε
και τώρα το κρατάτε φρέσκο, λέτε
στ’ ανθογυάλι,
αυταπάτες
τ’ άνθος πέθανε
να το ξέρετε
κι είναι άχρηστο
και βλαβερό θά 'λεγα
νά 'χετε για στολίδι
ένα νεκρό

Η προσοχή
που δώσαμε στα πράματα
έγινε με τον καιρό
το πανωφόρι
της καθημερινής συνήθειας
και τώρα που 'ρχεται η άνοιξη
το κουβαλάμε ακόμα
στους δρόμους της μικρής μας πόλης
λες κι είναι ένα με το σώμα
λες και είναι
το ζεστό μας τρίχωμα
καμιά φορά
στα μάγουλα δειλά
ανοίγουνε δύο βούλες
και τότε ελπίζουμε
κι "άιντε ξανά"
στην πόλη αυτή του ήλιου
με τ' αγάλματα
και τις αρκούδες

Αιχμάλωτος
των αντιπάλων
δεμένος στο κατάρτι τους
πλέεις σε τόπους μακρινούς
πολύ γνωστούς εις τους γονείς σου˙
πώς και σε πιάσανε
πώς και σε δέσανε
δεν ξέρεις
μονάχα
πολύ καλά ξέρεις
την ισόβια κάθειρξή σου,
τ' αναπάντεχα δεσμά
που συ ο ίδιος διάλεξες
δεσμώτης
της αβέβαιης ζωής σου

Μετά την πτώση
η αδημονία
σαπίζει το φρούτο
και μένει αυτό
παράμερα ριγμένο˙
οι φωνές
οι άγριες ματιές
τα κλάματα
δεν το ταράζουν,
θα βρει την ώρα του
όταν εσύ λογάσαι
να γίνει δέντρο

Το θύμα
ήτανε θύμα
και πριν ακόμα σκοτωθεί,
της σφαίρας η πληγή
εντελώς τυχαία
βρέθηκε δίπλα στο δεξί του αυτί

η νεκροψία
εδώ τελειώνει,
άλλο δεν έχει για να πει

Απόψε στην ακροθαλασσιά
γυμνώνονται τα δέντρα
στη μυστική μεγάλη όχτη
στο χαμένο νησί

ποιός είν' αυτός
που θα τραγουδήσει για τους άλλους;

Επιβάλλουν
ουράνιους παράδεισους
επιβάλλουν
γήινους παράδεισους
οι υπόγειοι

παράσιτα
που χωρίς εμέ δε ζούνε
που δεν αναπνέουν
παρά με τα ρουθούνια μου

σκλάβος εγώ
σκλάβος των μικροβίων

κουνάω τα χέρια μου
δική μου η θέληση;
ανοίγω το στόμα μου
δική μου η γλώσσα;

καθημερινή αυτοεξέταση
μπροστά στον παιδικό καθρέφτη

σιγά σιγά
ροκανητά


περνάει ο χρόνος
σιγά σιγά
ροκανητά
τα παίρνει ο χρόνος

γράφω αυτούς τους στίχους
σήμερα 5-10-69
δεσμεύοντας το μέλλον μου

Ήταν μια άνοιξη
με χιόνι
και με τον ήλιο άσπρο
τότε
όταν δεν είχες μάθει ακόμη
να καρτεράς την αλλαγή

Για μια στιγμή
ταυτίζεται η σκηνή

"επί όνου καθήμενος..."

κάτω από το πέλμα του ζώου
οι πληγές τ' ανθρώπου
ανοίγουνε
αναφωνούνε
κι αλλάζουνε
για θαύματα
και θαυματοποιούς

ποιός ξέρει
τούτη τη φορά
ποιός θα 'ναι ο Ιησούς

Άλλη εκλογή δεν έχω
παίρνοντας τους δρόμους μου
θα φύγω
"πηγαίνω μακριά, πολύ μακριά"
καμιά φορά
σημαίνει "επιστρέφω"

Δίνεσαι ολικά
σε κείνο που πιστεύεις
χωρίς ποτέ
αποτέλεσμα να δεις

σαν την τυφλή τη μάνα
που γεννάει˙ ζεις

Αίμα
από το αίμα της
τους πότιζε,
σπλάχνο
από τα σπλάχνα της τους τάιζε,
μεγαλώνοντας
-αλίμονο-
ανθρωποφάγους

Είδατε μόνο
αυτό που θέλατε να δείτε,
αφήνοντας στους άλλους
κάθε σκέψη
κάθε ερμηνεία˙
η γνώμη σας
ήτανε μια συνήθεια
και τίποτα άλλο,
καμιά δεν έκρυβε αμφιβολία,
λέξη π' ακούγονταν βαριά
σαν ήττα

ήττα

ποτέ στ' αλήθεια
ας μη γίνει
(από υπερβολική ευαισθησία)
ποίημα
μια κατηγορία

Έφυγες
νοτιότερα από τους άλλους
αυτούς που ζούνε έξω από μας,
δε θα 'μαι γω
αυτός που θα σηκώσει τον καπνό
ο κύριος τ' αγέρα δε θα 'μαι,
ανάγκη μονάχα έχω γω
από δέρμα˙
για τα παπούτσια μου