Άκουσα το χρόνο
Τον περίμενα πολλές φορές
Και τώρα ακόμα
Απαλά φτερουγίζει
Κι η σκιά του κηλίδα απλώνεται
Και απλώνεται
Σαν ταξίδι
Πάντα φεύγω

Το ρήμα του Λονδίνου
Είναι σκεπάζω
Όπου η Ιστορία δεν έχει ευρήματα
Φτάνουν οι αναμνήσεις
Πριν την ώρα τους κι αυτές
Λοιπόν
Ήσουν-εσύ-εκεί
Ή καλύτερα
Είσαι-εσύ-εδώ

Το Λονδίνο 'έχει φτερά
Στους τηλεφωνικούς θαλάμους

Το Λονδίνο έχει ποντίκια

Γλιστρούν οι συνοικίες
Σφηνωμένοι κάτοικοι
Κανείς δε βρίσκει τρόπο
Πού πάνε τόσοι πολλοί μόνοι;
Η ομίχλη κολλάει στο πετσί
Μυρίζει ούρα
Ένα μόνο παράθυρο
Ανάποδο
Βλέπει απ' έξω μέσα
Και σιγολάμπει
Το δωμάτιο
Ο δρόμος
Η ξένη πόλη

Σφυρίγματα
Από μέρος βαθύ και απόμερο
Φτάνουν εδώ
Μέσα σε ποδοβολητά και σκόνη
Πως να μετατρέψω
Τούτο το απόκρυφο άκουσμα
Σε λέξη;
Ρίγος
Κι όποιος θέλει ας καταλάβει
Εγώ ωστόσο
Θα ζω κάτω απ' αυτό
Το αιωνόβιο δέντρο
Με την σκόνη να μου πέφτει
Στα μαλλιά
Στα ρούχα
Στη ψυχή μου.

Χρώματα
Ακριβά και όμορφα
Βαθιάς ανάγκης
Στην παλάμη του ύπνου μου

Όπου νά 'ναι φέγγει

Το απέραντο άνοιξα
Και βρέθηκα σε περιβόλια
Παγωμένος
Αυτή η αδειανή γωνιά
Είναι δική μου
Εδώ φυτρώνω σαν αίρεση
Κι εδώ λιώνω
Αργά
Με το γλυκό βούισμα των μελισσών
Και τη ζάλη
Των αρωμάτων

Πέρασμα αμολόγητο
Ν' αγαπήσω τ' αδυσώπητο
Κόρη κάτοπτρο
Τον άβροχο αγέρα
Την ψυχή της
Ν' αγαπήσω

Μυστική γύρω σου
Ντυμένη γεγονότα
Ξεκινάς πάλι
Μ' άσβηστο πάτημα
Όπως είναι τ' απείρακτο

Πελάγου σχήμα
Λέπια της σιωπής
Γυναίκα
Γυναίκα
Ταξιδεύουμε άπιαστοι
Με χέρια τεντωμένα

Φωνές
Μνήμης αντικρινής
Μ' έκαψαν
η λάβα
Ακόμα καίει τη λάβα
Γράμματα που
Εμείς δεν μάθαμε

Ο χώρος είναι άπειρος
Ένα παράδοξο θηρίο
Κόκκινο
Σαν αποκάλυψη
Πυρώνει την καρδιά μου
Ένα θηρίο σιωπηλό
Μοναχιασμένο
Έξω απ' το κρεβάτι
Όντα φτερωτά
Περιμένουν τη γέννησή μου
Κι όλο βρέχει
Κομμένα λόγια
Πάνω σ' ένα πάτωμα τριμμένο

Ακούγεται η μουσική μια
Ωραία που χτυπάει ο σφυγμός σου
Σαν ξαφνικό
Χαράζω το ελάχιστο της υπομονής
Με σφυρίγματα κότσυφα
Και εκμαυλισμούς
Τόσο κρυφούς

Ρυθμική των νερών
Η μορφή σου
Κουβαλά τη θλίψη βουερής πόλης
Μην αρνείσαι την ένταση
Βιαστική κι αδιάφορη μοίρα
Τρεμουλιάζει το κύμα
Όταν οι βάρκες
Περνώντας

Το φεγγάρι βγαίνει σαν υπόσχεση
Από τους δρόμους περνούν παλίρροιες
Αφήνοντας ίχνη γαλάζιου στα μάτια
Ο πόθος με ρουφά λίγο λίγο
Κι όμως είναι περισσότερος

Ένα πουκάμισο φαρδύ
Εδώ ήμουν
Κι άρχισε ο χορός
Σκληρός
Ο πυρετός μου ρόδο
Η πληγή
Γιατί μαύρο
Μαύρο μαύρο μαύρη λάμψη
Φώναξα
"Ω αδηφάγα ψυχή
υπόκυψε επιτέλους"
Κι ακούστηκε απ' τη σιγή
Ήχος τυμπάνου νευρικός

Απόδραση ονειρική όλος
Σε πονεμένους λειμώνες
Αδιάκοπα εκείνη ο
Με παρασέρνει ο χορός
Τώρα πέφτω και δεν είμαι
Ζωντανός μέσα μου
Εκεί η κραυγή η
Και υπερυψούμαι

Ετοιμασίες πολλές
Στο νου θάλασσα
Η μόνη
(κρυφοκαίω)

Το περασμένο καλοκαίρι
Η μέρα ήταν χωρίς σκιές
Αστραφτερή έως θανάτου

Μεθάω ότι υπάρχω
Διατηρώ τη διαφωνία μου
Με το χρόνο και τα νερά του
Κι ας κολυμπώ ύστερα υπτίως

Τώρα πάντως
Δίνω μεγάλη προσοχή
Στις ετοιμασίες
Τα μικρά προσωπικά
Ο έμμονος λόγος
Η φτερούγα μου

Κρυφοκαίω
Σε μια μόνιμη σκιά
Η κουβέντα μου έχει χάσματα
Σαν την ψυχή της

Στο ραδιόφωνο
Μια ξένη φωνή

Και τούτο το ποίημα
Θα μείνει ατελείωτο

Η πόρτα δυνατά ανοίγει
Η πόρτα δυνατά κλείνει
Γυμνόδερμους μας άφησε πάλι
Ο έρωτας
Άγριο ρέμα
Ο πόλεμος δεν έχει
Κανένα τέλος
Μόνο που πέφτουν
Σταγόνες φωτός
κάθε νύχτα
Και ποτίζουν τον ύπνο μας

Άνοιγμα ουλής και
Φωτιά σκοτεινή
Λεία της αγωνίας μου
Πράξεις σωμάτων ως
Συννεφικές εμπλοκές
Σημαδεμένος με το τέλος
Είμαι και πετάω

Αίσθηση αναμμένη
Του ησυχαστή
Λογισμός
Παράφορης πλάνης
Έλα
Γέννα - θανή μου
Σκέπασέ με
Να γίνω ό,τι είμαι
Σκληρό
Κι ανέπαφο
Των εραστών
Το πέτρινο λουλούδι

Χαραγμένος
Τη βαριά θαλπωρή
Του πλήθους
Ακουμπάς
Στην ελεγεία του κρυφού
Και
Σιωπηλός
Βαδίζεις στις άκρες
Έως πάντα

Αγαπώ τους ατημέλητους επιζώντες
Στο βλέμμα τους
Παραμονεύει λαχτάρα
Νικημένοι ήρωες
Αινιγματικών περασμάτων
Η θύελλα ας ελευθερώσει τα όριά τους

Προς τη γαλήνη

Μεσάνυχτα κατάματα
Βραδινά φυλαγμένα
(εύρισκες τους ρυθμούς)
Οι ανταύγειες
Δε σ' άφησαν
Και ποτέ δεν αφήνεις
Και ποτέ

Βέλος αθέατο μα φλογισμένο
Της ανεπίγνωστης ζωής
Της ολικής ζωής μου
Απογειώνεται αδέξιο
Και χάνεται
Σα να συνέβη

Θα εξαντλήσω το φόβο
Που σιγουρεύει το έρεβος
Της ωραίας μου θάλασσας
Και δεμένος σφιχτά
Θ' ακούω μελωδίες ματαθανάτιας μέθης
Η θέα τώρα μου προσφέρει
Το ξάφνιασμα
Μέχρι το μη τέλος

Αγαπημένο παντού
Και μακρινό
Σώμα της παραλίας
Μουσκεμένο έρωτα
Ένα παιδί
Βλέπω ατμούς θαυμάτων
Κόκκινα σκοτάδια
Ακούω
Το κλάμα του Σεπτέμβρη
Την ηχώ πλοίων
Που φεύγουν
Κρυώνω
Όσα ο αγέρας μού 'φερε
Αυτός τα παίρνει
Τα πήρε

Αγαπημένο παντού
Και μακρινό σώμα

Πολύφωτα κτίρια
Ερείπια ληστειών
Τώρα ησυχάζουν
Στις στέγες τους
Φωλιάζουν μύθοι
Απρόσεκτων εγωισμών
Μιας εποχής
Γι' άλλους χρυσής
Για μερικούς τυχαίας

Τα ειπωμένα είναι τρύπες
Ηχούν
Όταν σκοτεινιάζει
Αυτή η βουή
Κι ένας αέρας εξολοθρευτής
Σηκώνει χώματα και πέτρες
Ζω του φιδιού τη σφιχτή ζωή
Δεν μιλώ πια    
Ώσπου το στόμα
Να γεμίσει φύλλα.