ΠΕΤΡΟΣ ΑΜΠΑΤΖΟΓΛΟΥ
(12.5.1931 – 30.3.2004)


    Τον  Αμπατζόγλου τον γνώρισα στο Λονδίνο το 1969. Ήταν κι αυτός στην αντιδικτατορική παρέα των διανοουμένων. Βρέθηκε στο εξωτερικό όταν έγινε το πραξικόπημα, κι έμεινε έξω. Με τη φίλη μου την Καίτη βρήκαν ένα μικρό διαμέρισμα στο Γουίμπλετον, μιάμιση ώρα με τον ηλεκτρικό. Εκείνη δούλευε σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο, κι αυτός ψώνιζε, μαγείρευε, έγραφε και μιλούσε. Πόσο μιλούσε… του άρεσε να΄ χει  ακροατήριο. Άρχιζε από μια είδηση και την έκανε προφορικό λογο-τέχνημα με φιλοσοφικές προεκτάσεις. Συνόδευε την παρλάτα του, συνήθως  με κρασί. Η φιλοσοφική , υπαρξιακή του διάθεση, έδινε χρώμα στα λεγόμενά του και γοητεία. Μια μέρα με ρώτησε: «γράφεις;». «Λίγο». «ποιήματα», του απάντησα. Και γίναμε φίλοι για 35 χρόνια, μέχρι το θάνατό του.
     Κάναμε παρέα (με τη Μαρία και την Καίτη) στην Ιταλία, όπου φοιτούσα, και μετά οι δυό  μας στο Μεταξοχώρι, στη Κέρκυρα, μιλούσαμε για συγγραφείς και κείμενα, για ποιητές και ταξίδια. Ώρες πολλές. Χαίρονταν για την  επιτυχία της Φρήμαν, για το Παύλος και Ελένη, που είχαν αλλεπάλληλες εκδόσεις.
    Πέθανε έτσι ακριβώς όπως περιέγραφε άλλους θανάτους. Τον έσβησε το σφουγγάρι του  (κίρρωση ήπατος). Ο Πέτρος – όπως κάθε συγγραφέας – ήταν μοναχικός άνθρωπος, γνώριζε το ανεκπλήρωτο και το παράλογο της ζωής. Ήταν απλός, λιτός, περαστικός, αμέτοχος, άκακος, οξύς παρατηρητής των ανθρωπίνων. Τον γοήτευαν τα μονοπάτια της σκέψης, τον τρέλαιναν οι ανθρώπινες συμπεριφορές, τον φόβιζαν τα μεγάλα ανοίγματα και κλεινόταν στο καβούκι του. Είχε το ποτό του, πέντε-έξι φίλους και το γράψιμο. Δεν ήθελε τίποτ΄ άλλο. Στο τέλος έμεινε μόνος, έπινε πολύ, διάβαζε λίγο, έγραφε καθόλου. Έμεινε με τον παροιμιώδη αυτοσαρκασμό του, το υπερβατικό χιούμορ του, τον αδιέξοδο σαρκασμό του.
    Ο Πέτρος είχε φτερά στα πλευρά του αλλά έμεινε γήινος μέχρι τέλους. Πρωταγωνιστής των βιβλίων του ο ίδιος, δεν διάλεξε να γεννηθεί κι ήξερε ότι θα πεθάνει. Το φιλοσοφούσε, το κορόιδευε, το ΄γραφε. Τι άλλο να ΄κανε; Ήταν ωραίος ο Πέτρος, που έφυγε στη θάλασσα….
    « Ακίνητος αναπνέω ακόμα. Κατά διαστήματα κάποιος μπαίνει διακριτικά στο δωμάτιο και αντικαθιστά κάποιον άλλο στο προσκέφαλό μου. Αναπνέω σηκώνοντας μεγάλο βάρος. Έξω άνοιξη από διάφορες κατευθύνσεις και οι βιαστικοί και μονότονοι θόρυβοι της πόλης. Κανείς δεν ξέρει πως με δυσκολεύουν να αναπνέω. Ήλιος παντού. Με περιμένουν. Περιμένω με κλειστά μάτια χωρίς θυμό ή άλλο. Χωρίς αναμνήσεις. Οι θόρυβοι έρχονται μεγεθυμένοι όπως στα πρόθυρα ύπνου. Το σώμα χαλαρό όπως καλοκαίρι σε δροσερό δωμάτιο μετά από μπάνιο με μυρωδιά θάλασσας.»


Ο Πέτρος Αμπατζόγλου γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και πέθανε. Μετά την Κατοχή, εργάστηκε στην Ηλεκτρική Εταιρεία Αθηνών-Πειραιώς μέχρι την πρόωρη συνταξιοδότησή του, από το 1966, για λόγους υγείας. Έζησε κατά διαστήματα στο Λονδίνο.
Στα γράμματα εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, με διήγημα που δημοσιεύτηκε στη Νέα Εστία. Το 1964 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, η νουβέλα Ισορροπία τρόμου, που τιμήθηκε με το δεύτερο κρατικό βραβείο. Ακολούθησαν: οι νουβέλες Θάνατος μισθωτού(1971) και Η γέννηση του Σούπερμαν 1972), οι συλλογές αφηγημάτων Παραμύθια του Πέτρου (1974) και Προσωπική αποκάλυψη (1978), η νουβέλα Σημεία και τέρατα (1981) και τα μυθιστορήματα: Τι θέλει η κυρία Φρίμαν (1987, κρατικό βραβείο), Ανθρώπινες σχέσεις και Παύλος και Ελένη (1990), Μια συνηθισμένη μέρα (1992) και Στη σιωπή του έρωτα (1997). Έγραψε επίσης ένα βιβλίο για παιδιά: Η αυτοκρατορία της Βροχίτσας (1982)