Πολύ κουβέντα γίνεται τις ημέρες αυτές στον πολιτικό κόσμο της χώρας μετά την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να προχωρήσει -σύμφωνα με τις δικές της ιδέες – στην ιδιωτικοποίηση του ευρύτερου Δημόσιου τομέα. Μετά την αποτυχία του προϋπολογισμού της, μετά την αποτυχία της “ήπιας  προσαρμογής” της, μετά την αποτυχία του “βασικού μετόχου” της, μετά την αποτυχία της πολιτικής κρατικών εσόδων, μετά την αποτυχία της “απογραφής” της, μπαίνει τώρα στα βαθιά νερά της ιδιωτικοποίησης των πάντων, την οποία ονομάζει μεταρρύθμιση.
Ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα; Επιχειρηματίες να διαφεντεύουν την αγορά έχοντας στο μυαλό και τις ενέργειές τους μόνο το κέρδος. Δεν αμφιβάλλω ότι θα πετύχουν ενδεχομένως και καλύτερη εξυπηρέτηση του κοινού. Ο χρήστης όμως των υπηρεσιών αυτών θα κληθεί να πληρώσει ακριβότερα  το τηλέφωνο, το νερό, το ρεύμα, το λεωφορείο κ.λ.π.
Είναι γνωστό ότι έχουν διευρυνθεί τα κοινωνικά στρώματα που δεν αντέχουν νέες οικονομικές επιβαρύνσεις. Με την νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας θα οδηγηθούμε σε πολλαπλασιασμό των αδυνάτων, οι οποίοι δεν θα μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά σε στοιχειώδεις ανάγκες καθημερινής διαβίωσης. Επιπλέον η Ανεργία θα διογκώνεται και η ανασφάλεια και το αδιέξοδο θα χαρακτηρίζουν ολόκληρη την κοινωνία.
Το κράτος στρατηγείο ήταν και είναι ο στόχος και προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ διαχρονικά. Βήματα έγιναν. Τούτο σημαίνει ότι έχει γίνει αποδεκτή από το κόμμα μας η σταθερά κοινωνική διάσταση στην πολιτική, η οποία επιβλέπεται από την Κυβέρνηση σε στενό και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα με τις αναγκαίες διαφορές και τις απαραίτητες προσαρμογές. Ακόμα και αν οι υπηρεσίες δεν είναι στο επίπεδο που θα θέλαμε  (έχουν βελτιωθεί πολύ τα τελευταία χρόνια) εν τούτοις δίνουν την δυνατότητα στους ‘‘μη έχοντας’’, στους βιοπαλαιστές, να τους χρησιμοποιούν χωρίς να βρίσκονται στο έλεος όσων έχουν ως αποκλειστικό στόχο το κέρδος.  
Το κράτος στρατηγείο αποτελεί μια σταθερή πολιτική και δεν καταλαβαίνω γιατί αφήνοντάς τη, να προχωρήσουμε σε ανάλγητες πολιτικές των τάχα  “παραδείσων” της αγοράς, που και τα παιδιά ξέρουν τι σημαίνουν.
Όσο για τις εργασιακές σχέσεις, στο στενό δημόσιο τομέα είναι φυσικό να ισχύει μονιμότητα, όπως σε όλες τις χώρες, όμως με τακτική αξιολόγηση και συνεχή έλεγχο.
Θα έχουμε αστυφύλακα μόνιμο, στρατιωτικό μόνιμο, υπάλληλο που απέκτησε εμπειρία στο Δημόσιο, μόνιμο. Επαναλαμβάνω, με τακτική αξιολόγηση και λογοδοσία του καθενός και της υπηρεσίας στο σύνολό της. Με συνεχή μετεκπαίδευση των εργαζομένων, με καθιέρωση της μερικής απασχόλησης, κλπ.
Στις δε ΔΕΚΟ θα υπάρχουν εργασιακές σχέσεις που θα βασίζονται στην απόδοση των εργαζομένων και στη συνεισφορά τους στη λειτουργία και ανάπτυξη των ΔΕΚΟ, με ιδιωτικά κριτήρια κυρίως, όπου υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά και με αλλαγή της εσωτερικής δομής και λειτουργίας με στόχο την αποτελεσματικότητα.
Η ανάπτυξη, η προσαρμογή και οι αλλαγές που απαιτούν οι καιροί πρέπει να προχωρήσουν. Η ανικανότητα όμως της κυβέρνησης οδηγεί στην εγκατάλειψη του ρόλου της, στην άρον-άρον παράδοση του κράτους στους ιδιώτες και στη δημιουργία μιας κοινωνίας με 1/3 τους έχοντες και 2/3 τους απελπισμένους και πανταχόθεν απειλημένους. Ο δρόμος προς την ανάπτυξη της χώρας είναι μονόδρομος και μας συμπεριλαμβάνει όλους και πρώτα απ’ όλα εμάς τους πολιτικούς. Σε αυτό τον δρόμο δεν έχει θέση η διαφθορά, αλλά η διαφάνεια και η καθαρότητα του προγράμματος. Ο πολίτης είναι ο τελικός αποδέκτης και αυτόν οφείλουμε να σκεφτόμαστε πάντοτε. Βρισκόμαστε ούτως ή άλλως σε μια κρίσιμη κοινωνικά -και πολιτικά- στιγμή, με μια κυβέρνηση ανίκανη και ανεύθυνη.
Το ΠΑΣΟΚ έχει θέση και είναι η σωστή. Επιβάλλεται καθαρά και με παρρησία να την προβάλλει.