Τον Ανδρέα Παπανδρέου τον γνώρισα στη Φλωρεντία το 1970 που ήλθε και μίλησε κατά της χούντας. Πέρασαν χρόνια. Υπηρετούσα ως σύμβουλος Τύπου στην πρεσβεία μας στο Βουκουρέστι, 1982 έως το 1984. Τότε έκανε δύο επίσημα ταξίδια στη Ρουμανία. Κεντρικό του θέμα ήταν η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης και η επιστροφή των πολιτικών προσφύγων. Η αποστολή μου ήταν συγκεκριμένη. Η ελληνική πρεσβεία στο Βουκουρέστι είχε κλειστή την πόρτα της για τους έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επεδίωκε την προσέγγισή τους, η χώρα έπρεπε να τελειώνει με τις πληγές του παρελθόντος. Η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης ήταν χρέος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Στο Βουκουρέστι έμενε σε μια έπαυλη διαμονής υψηλών προσώπων που παραχωρούσε σε κάθε επίσημο ξένο η κυβέρνηση Τσαουσέσκου. Μου ζήτησε να πάμε μια βόλτα στον κήπο και εκεί μου μίλησε για την πολιτική της επιστροφής και επανένταξης στην Ελλάδα των πολιτικών προσφύγων: «Να τους βλέπεις σαν συγγενείς σου» μου είπε. «Άσε τις άλλες ασχολίες και επικεντρώσου στο θέμα αυτό, κανείς δεν πρόκειται να μας βοηθήσει και κυρίως η διπλωματική γραφειοκρατία». Πόσο δίκιο είχε… Η Νέα Δημοκρατία αποχώρησε από τη Βουλή την ημέρα που ψηφιζόταν η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης! Οι δε πρόσφυγες, ενταγμένοι στο ΚΚΕ και στο ΚΚΕ εσ., μας αντιμετώπιζαν στην αρχή με δυσπιστία. Όμως ο Ανδρέας ήταν αποφασισμένος, δεν τον σταματούσε κανένα εμπόδιο.
Η ιστορία της αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης σήμερα μπορεί να μην λέει και πολλά πράγματα σε κανέναν. Ήταν, όμως, μια ιστορική απόφαση, μέσα στις πολλές –κρίσιμες και αναγκαίες- που πήρε τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο Ανδρέας ήταν ο πολιτικός που άλλαξε τον ρου των πραγμάτων και έφερε την ουσιαστική δημοκρατία στον τόπο. Είχε αντιδράσεις. Υπάρχουν κι άλλες απόψεις. Ουδείς, όμως, μπορεί ν’ αρνηθεί τη θετική και καταλυτική του παρουσία στη δημιουργία της σύγχρονης δημοκρατικής Ελλάδας. Του το οφείλουμε.