Στο χωριό μου την Κέρκυρα, ο προεκλογικός αγώνας ήταν πανηγύρι για μας τα παιδιά. Η συγκέντρωση των υποψηφίων, κυρίως Κυριακή απόγευμα, ήταν γιορτή. Οι υποψήφιοι της εποχής και οι χωρικοί «εν ευθυμία» ευρισκόμενοι από τα πολλά κεράσματα, δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα που θύμιζε θέατρο δρόμου.
Μετά μεγαλώσαμε. Γνώρισα μεγάλες συγκεντρώσεις, στην Ιταλία ως φοιτητής με ομιλητή τον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, την εποχή της επιβληθείσης  σιωπής από τους συνταγματάρχες στην Ελλάδα. Όμως τις καλύτερες, πολυπληθέστερες κι ατμοσφαιρικότερες συγκεντρώσεις τις έζησα δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν πρόκειται ποτέ να επαναληφθούν. Η αμεσότητα και η επικοινωνία που είχε ο χαρισματικός ηγέτης με τη λαοθάλασσα, ήταν ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο. Θυμάμαι μία από τις πιο χαρακτηριστικές, την προεκλογική του ’93 στο Ηράκλειο. Ο Παπανδρέου ζητούσε πάντα να μιλάει από εξέδρα, ποτέ από μπαλκόνι, ώστε να αισθάνεται κοντά στο λαό. Ο κόσμος είχε κατακλύσει την πλατεία. Για να φτάσει στην εξέδρα χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια από τα στελέχη και  πολύ ώρα. Βήμα-βήμα, με μεγάλη δυσκολία φτάσαμε και ανεβαίνοντας στο πόντιουμ συνέβη ¨χαλασμός Κυρίου¨. Χιλιάδες ¨μπαλοθιές¨ σύμφωνα με το τοπικό έθιμο, πυροτεχνήματα και λάμψεις δημιούργησαν ένα εξωπραγματικό τοπίο. Τα συνθήματα, οι φωνές, τα τραγούδια, οι καπνοί μέσα στη νύχτα προκαλούσαν περαιτέρω ενθουσιασμό και σε μερικούς από εμάς και φόβο. Σ’ αυτό το κλίμα με μια κίνηση του χεριού και στο άκουσμα της γνώριμης φωνής του Ανδρέα, ξαφνικά σταμάτησαν όλα και όλοι κρεμόντουσαν από τα χείλη του. Ήταν ο δικός τους Ανδρέας. Συνομιλούσαν μαζί του, έκαναν διάλογο. Η συγκέντρωση δεν ήθελαν να τελειώσει. Στο τέλος όμως της ομιλίας και πάλι ξαφνικά οι μπαλωθιές επανήλθαν, τα συνθήματα, οι σημαίες, οι εκδηλώσεις λατρείας. Ένα εκρηκτικό, εκπληκτικό μείγμα  Κρήτης και Ανδρέα. Μοναδικό και ανεπανάληπτο.