Α
Η εκλογή Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας οριοθετεί σαφώς πλέον το πολιτικό σκηνικό. Ο τρόπος εκλογής, ο χρόνος, αλλά και η μεγάλη συμμετοχή που σημειωτέον ουδείς προέβλεψε, δημιουργεί νέα δεδομένα. Η εκλογική βάση της Νέας Δημοκρατίας αντέδρασε και τοποθετήθηκε με σαφήνεια απέναντι στην διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, στην ασάφεια και στην αποϊδεολογικοποίηση της Μπακογιάννη και επέλεξε τη λύση Σαμαρά για να επανακτήσει την πολιτική και ιδεολογική της ταυτότητα.
Για πρώτη φορά η εκλογή αρχηγού στη Ν.Δ. πήρε κινηματικά χαρακτηριστικά και ανέτρεψε παγιωμένες αντιλήψεις στη συντηρητική παράταξη. Πολλοί μιλούν για δεξιά στροφή της Ν.Δ. και αυτό εκ πρώτης όψεως μοιάζει λογικό, αφού ο νέος αρχηγός έχει παρελθόν που όμως λίγοι σήμερα το θυμούνται. Κατάφερε να το μηδενίσει και να φαίνεται σήμερα νέο πρόσωπο, με νέες ιδέες και να δημιουργεί προσδοκία στην παράταξή του. Η στρατηγική που ακολούθησε ήταν επιτυχής. Πήρε τις αποστάσεις του από την κυβέρνηση Καραμανλή, ανέδειξε τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές με τη Μπακογιάννη κι ότι αυτή σηματοδοτούσε και έδωσε ένα σαφές μήνυμα στην κοινωνική βάση της Ν.Δ., ότι ξεκινάει μια νέα περίοδος που θα φέρει στο προσκήνιο την ηθική και τα ιδανικά της παράταξης. Ο Σαμαράς είναι μια συντηρητική επιλογή, μια συντηρητική λύση και αυτό ήθελαν. Με δεδομένο την εκλογική ήττα του Καραμανλή από τον Γιώργο Παπανδρέου με 10,5 μονάδες διαφορά, η αντίδραση της βάσης της Ν.Δ. ήταν βέβαιο ότι θα επέλεγε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά αναζητά τον ηγέτη που θα ξαναφέρει στα ίσα τη «λαβωμένη» παράταξη. Είναι δεξιός, πιστεύει στον κοινωνικό φιλελευθερισμό, είναι ευαίσθητος στα εθνικά θέματα, σκληρός διαπραγματευτής αλλά και «νέος» με εμπειρία. Έτσι λειτούργησε η εκλογική βάση της Ν.Δ. και γι’ αυτό το αποτέλεσμα ήταν καθαρό.


Β
Ο Σαμαράς θα επιδιώξει να εδραιωθεί στο πολιτικό σύστημα ως ο ηγέτης που θα ανασυντάξει τη συντηρητική παράταξη και θα την οδηγήσει στην εξουσία. Η επιχείρηση αναστήλωσης και τακτοποίησης του κόμματος που είχε σαν πρώτο μέλημα στην προεκλογική του εκστρατεία φαίνεται ότι βγαίνει. Η συντριπτική ήττα της Ντόρας Μπακογιάννη, αλλά και του λεγόμενου μητσοτακισμού μέσα και έξω από αυτή την παράταξη  είναι γεγονός. Όσοι στήριξαν την υποψηφιότητα Μπακογιάννη, μηδέ και της ίδιας εξαιρουμένης, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να μείνουν στην παράταξη υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά. Το ενδεχόμενο της διάσπασης ή της αποχώρησης της κ. Μπακογιάννη και ενός περιορισμένου πλέον αριθμού στελεχών και βουλευτών δεν υφίσταται τουλάχιστον για τώρα. Συνεπώς ο Σαμαράς ξεκινά από θέση ισχύος. Παράλληλα αρχίζει να δημιουργεί πιέσεις και στους άλλους πολιτικούς χώρους. Ο πρώτος που τις αισθάνεται είναι ο Καρατζαφέρης και το ΛΑΟΣ, που χωρίς να κάνει τίποτα πλαγιοκοπεί το συγκεκριμένο μόρφωμα, αφού η πολιτική Σαμαρά στη συνείδηση όλων εκείνων  που από αντίδραση ψήφησαν τον Καρατζαφέρη είναι οικεία και κατανοητή. Άλλωστε Σαμαρά επέλεξαν οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. στα μεγάλα αστικά κέντρα κόντρα στις προβλέψεις, πράγμα που σημαίνει ότι τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα αντέδρασαν αναζητώντας μια νέα διέξοδο. Αλλά και η υπεροχή του στην περιφέρεια σε αγροτικές περιοχές και ιδιαίτερα στην Μακεδονία, παρότι είχε να αντιμετωπίσει και το ανάχωμα του Ψωμιάδη, δείχνει μια δυναμική που μπορεί να ενσωματώσει συντηρητικές και νεοσυντηρητικές δυνάμεις που είχαν απομακρυνθεί από τη Ν.Δ. Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που προέκυψε από τις εσωκομματικές εκλογές στη Ν.Δ., ήταν η συμπάθεια που επέδειξαν στο πρόσωπο του Σαμαρά πολίτες που δεν ψήφιζαν τη Ν.Δ. Αυτό είχε να κάνει κυρίως με το αντιμητσοτακικό ρεύμα που είναι πλειοψηφικό στην Ελληνική κοινωνία, ισχυρό στη Ν.Δ. και «συμπαθές» στους μηχανισμούς και στα συμφέροντα. Έκανε «αντίσταση» δηλαδή και ανταμείβεται γι’ αυτή του την επιλογή. Συνομιλεί όμως και με ένα λαϊκό κόσμο που αναζητά προοπτική ανάλογα με την οικονομική συγκυρία και το πρόβλημά του. Το ξέρει καλά και γι’ αυτό από την πρώτη στιγμή θα επιδιώξει να τον κερδίσει, αφού ξέρει ότι τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα θα οξυνθούν λόγω της οικονομικής κρίσης. Ο Σαμαράς θα κάνει σκληρή αντιπολίτευση. Πιστεύει ότι οι συνθήκες τον ευνοούν και από τις πρώτες μέρες θα έχει στοχευμένη πολιτική, αφού με συνοπτικές διαδικασίες, θα ορίσει και την ηγετική ομάδα με την οποία θα πάει στο συνέδριο. Θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά τις όποιες δυσλειτουργίες και καθυστερήσεις της κυβέρνησης για να επιδείξει αποφασιστικότητα και κυβερνησιμότητα. Θα επικεντρωθεί στην οικονομία και κυρίως στα φορολογικά μέτρα. Θα αμνηστεύσει τον Καραμανλή από τις ευθύνες για την οικονομική κατάσταση της χώρας, υπενθυμίζοντας τα μέτρα που πρότεινε προεκλογικά σε αντιπαράθεση με τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ. Θα είναι καταγγελτικός προς την κυβέρνηση και θα χρησιμοποιεί την πίεση που θα ασκεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως έλλειμμα σχεδίου και πολιτικής. Δεν θα είναι συναινετικός στα μεγάλα θέματα και θα έχει έναν νεολαϊκίστικο τρόπο παρέμβασης. Θα διατηρήσει το προφίλ του ασυμβίβαστου στα εθνικά θέματα, για να οριοθετείται σαφώς από τον Γιώργο Παπανδρέου και την εξωτερική του πολιτική. Θεωρεί ότι ο τομέας αυτός είναι προνομιακός και τον εδραιώνει ως πολιτικό ηγέτη. Άρα ασκείται πίεση στην κυβέρνηση σε μια στιγμή που είναι σε εξέλιξη το σκοπιανό, το κυπριακό, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αλλά και οι συνομιλίες, για την ένταξη ή μη, της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή ένωση. Ο ¨Ελληνοκεντρικός¨, ¨πατριωτικός¨ πολιτικός λόγος, πρόδηλα συντηρητικός και εσωστρεφής, σε πρώτη φάση θα αποτελέσει και την προμετωπίδα της πολιτικής του στα εσωτερικά κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Θα μιλά και θα στηλιτεύει την κυβερνητική πολιτική με αιχμή την ανεργία, το πρόβλημα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την ανασφάλεια και γενικώς τις κοινωνικές ανισότητες, το μεταναστευτικό - που θα το συνδυάζει και με το συνολικότερο πρόβλημα της οικονομίας (αλά Σαρκοζί) -  , για να θέσει στην ουσία τη βάσης μιας διακριτής συντηρητικής πολιτικής που θα στοχεύει στην εξουσία. Πιστεύει ότι οι συντηρητικές επιλογές είναι κυρίαρχες στην Ευρώπη και ότι στην Ελλάδα υπάρχει πρόσφορο έδαφος για την άσκηση μιας τέτοιας πολιτικής, αφού η οικονομική κρίση και η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας θα δημιουργήσουν περαιτέρω κοινωνικά προβλήματα και η κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να τα αντιμετωπίσει. Στις πρώτες μέρες μετά την εκλογή του θα συμμετέχει σε όποιες πρωτοβουλίες κληθεί θεσμικά από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, διατηρώντας όμως πάντα μία σαφή διαχωριστική γραμμή η οποία θα γίνεται κατανοητή από τους πολίτες. Δεν θα ψηφίσει κανένα νομοσχέδιο στη βουλή που θα φέρει η κυβέρνηση, εφαρμόζοντας την τακτική του ο,τι είναι και μπορεί να λυθεί από τη σημερινή κυβέρνηση, που θα αναλάβει και το μεγάλο πολιτικό κόστος, να προχωρήσει. Εδώ πρέπει να συνυπολογιστεί και η τακτική που θα ακολουθήσει η εσωκομματική του αντιπολίτευση, η οποία θα αναζητά ανά κάθε στιγμή να διαφοροποιηθεί για να διατηρήσει τις δυνάμεις της κοινοβουλευτικά και στο κόμμα. Σε πρώτη φάση αυτό θα είναι εμφανές αλλά δε θα δημιουργεί πρόβλημα και αμφισβήτηση στο Σαμαρά. Τη διαφορετική του αντίληψη με την Μπακογιάννη στα εθνικά θέματα και στην οικονομία θα επιδιώξει να την καλύψει με αξιοποίηση και παρεμβάσεις στελεχών που προέρχονται  από ¨κεντροδεξιό¨ χώρο. Ο Αβραμόπουλος, ο Σπηλιωτόπουλος, ο Χατζηδάκης, και άλλοι  θα αξιοποιηθούν και θα αποτελέσουν νέα ηγετική ομάδα.

Γ
Η εκλογή Σαμαρά λειτουργεί πρώτα στην κοινωνική βάση της Ν.Δ. ως μια άτυπη ρεβάνς για την ήττα στις εκλογές. Αυτό έφερε και τη μεγάλη συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη του νέου αρχηγού. Προσδοκά η βάση και αυτό δίνει μια δυναμική στο Σαμαρά. Θα φανεί και δημοκοπικά τις επόμενες μέρες και είναι σίγουρο ότι ο ίδιος θα το εκμεταλλευτεί. Το δίπολο Παπανδρέου - Σαμαρά θα έχει συνεχή και αδιάκοπα στάδια σύγκρισης. Είναι δύο ηγέτες που ο ένας γνωρίζει καλά τον άλλο, έχουν φιλική σχέση αλλά και ευκρινείς διαφορές στον τρόπο σκέψης και στην άσκηση της πολιτικής. Άρα η πολιτική αντιπαράθεση θα έχει ενδιαφέρον γιατί οι αδυναμίες και τα προτερήματα του καθενός είναι γνωστά.