Ο «κύβος», όπως είναι φυσικό, ρίπτεται από τους ισχυρούς, αν και όχι πάντα με την τόλμη και την αποτελεσματικότητα του Ιουλίου Καίσαρα. Στο σημερινό ευρωπαϊκό πρόβλημα χρέους, στο οποίο δυστυχώς εμπλέκεται κατά δεινό τρόπο η πατρίδα μας, ο ισχυρός είναι η Γερμανία. Και οι ενδείξεις προδίδουν ότι έχει αποφασίσει πώς θα ριφθεί ο κύβος – με άδηλες επιπτώσεις..
Η ψύχραιμη ανάγνωση των τοποθετήσεων των κορυφαίων της Ε.Ε. οδηγεί, όντως, στο συμπέρασμα ότι το Βερολίνο, εν μέρει επειδή δεν έχει εγκαθιδρυθεί ενιαία οικονομική διακυβέρνηση στην Ε.Ε., εν μέρει για λόγους εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης, δεν αποδέχεται τη λύση του ευρωομολόγου, αλλά εμμένει στη μεγάλη συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών στις ζημίες από τις αναδιαρθρώσεις των κρατικών χρεών. Η αναβολή του Eurogroup της 13ης Οκτωβρίου υποδηλώνει παραπομπή των αποφάσεων στο Συμβούλιο Κορυφής της Ε.Ε. στις 18 του μηνός, εν συνεχεία συνεννόηση στη G-20 και τελικώς απόφαση στο Eurogroup με διαφαινόμενη κατάληξη τη μεγαλύτερη από 21% περικοπή («κούρεμα») του ελληνικού χρέους και την παράλληλη κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών που θα θιγούν από αυτήν. Aκόμη και αν αυτό σημάνει την κατ’ ουσίαν εθνικοποίηση ορισμένων από αυτές.  Η λύση αυτή θα ακολουθηθεί για την Ελλάδα και θα είναι οδηγός για οιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα με μη βιώσιμο χρέος.
Για τη χώρα μας μία τέτοια εξέλιξη θα σημάνει παραμονή στο ευρώ, διασφάλιση των καταθέσεων και αποκατάσταση του δημοσίου χρέους σε βιώσιμα επίπεδα, αλλά παράλληλα σημαντικές εκπτώσεις στην εθνική κυριαρχία, υπό την έννοια ότι βασικές αποφάσεις της οικονομικής πολιτικής και της αναδιοργάνωσης του κράτους θα εκχωρηθούν στην πράξη σε ευρωπαϊκά όργανα ως τοποτηρητές των συμφερόντων των δανειστών μας. Η Ελλάδα θα οδεύσει προς ό,τι θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «βίαιος εκσυγχρονισμός» - αλλά «εκσυγχρονισμός» με καπιταλιστικές αρχές και δη με νεοσυντηρητικές αποχρώσεις.
Για τη χώρα μας οι εξελίξεις αυτές ελπίζεται να οδηγήσουν σε μία νέα αφετηρία υγιέστερης και αποτελεσματικότερης διαχείρισης, αυτή όμως η πορεία προδιαγράφεται τραυματική. Το «κούρεμα» του χρέους θα καταστήσει αναγκαία τη στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων, προκειμένου να διατηρηθούν οι παροχές τους σε στοιχειωδώς αξιοπρεπές επίπεδο. Παράλληλα η χώρα θα χρειασθεί να αντιμετωπίσει τις υφεσιακές επιπτώσεις της ευρωπαϊκής πολιτικής που αναμένεται να οδηγήσουν το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εισόδημά μας, από 22.000 ευρώ σε 15.000 ή και λιγότερο. Αυτά πρέπει να συνδυασθούν με παράλληλο μηδενισμό του ελλείμματος, καθώς ακόμη σήμερα το Δημόσιο δημιουργεί πρωτογενές έλλειμμα και υπάρχει κίνδυνος να μην έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα ούτε το 2012, αν η ύφεση αποδειχθεί χειρότερη του προβλεπόμενου 2,5%.
Χωρίς να αντιπαρέρχεται κανείς τις αστοχίες της κυβερνητικής πολιτικής, είναι γεγονός ότι το πολιτικό βάρος αυτής της επώδυνης εθνικής πορείας το αναδέχονται μέχρι στιγμής αποκλειστικά η κυβέρνηση και οι βουλευτές της πλειοψηφίας. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, παρότι ουδείς σκιαγραφεί μια εφικτή διαφορετική γραμμή έναντι του μονόδρομου που χαράσσει η Ε.Ε., προτιμούν τις λαϊκιστικές υποσχέσεις– ακόμη και η Ν.Δ. που επιχειρεί να διαγράψει τις ευθύνες της, λησμονώντας ότι κατά την πενταετία 2004-2009 σχεδόν διπλασίασε τις δημόσιες δαπάνες ενώ στο διάστημα 2007-2009 αύξησε το προσωπικό του δημοσίου τομέα κατά 200.000 άτομα.
Η δοκιμασία, όμως, που ζει ο τόπος μας δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιες κομματικές προτεραιότητες. Συσστράτευση των εθνικών δυνάμεων δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το ανάλογό της στο πολιτικό επίπεδο. Η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη από διακομματικές συναινέσεις ή και συνεργασίες προκειμένου να κατανείμει τα βάρη και να αξιοποιήσει τις δυνάμεις της. Ακόμη υπάρχουν και τα χρονικά και τα πολιτικά περιθώρια για κάτι τέτοιο. Όμως κάθε μέρα που περνά η κατάσταση γίνεται δυσκολότερη. Ο χρόνος τρέχει εναντίον μας. Ενώ εμείς φιλονικούμε, η κλεψύδρα αδειάζει και το "το μη χείρων βέλτιστο" ανατρέπεται ακόμα κι αυτό.