Η κρίση είναι πρωτόγνωρη, κι άγνωστη η έκβασή της. Η Ευρώπη δεν κατάφερε (δεν προνόησε) ν' αποκτήσει θεσμούς τέτοιους πολιτικούς-οικονομικούς, ώστε να θωρακισθεί εγκαίρως. Τώρα είναι "ανοιχτή" μπροστά στην επίθεση των αγορών που και η ίδια εξέθρεψε. Ενεργεί σπασμωδικά και εκ των υστέρων. Κανείς δεν γνωρίζει πιο θα 'ναι το σκηνικό σε 20 μέρες. Τούτο σημαίνει αβεβαιότητα και αστάθεια.
Η Ελλάδα σ' αυτή την κατάσταση έχει μόνο ένα δρόμο. Να παραμείνει στην ευρωζώνη είτε καλά, είτε κακά πάνε τα πράγματα. Προλαβαίνοντας - αυτό είναι το ρήμα - την επικύρωση και εφαρμογή της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, οι Ελληνικές πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να στηρίξουν την κυβέρνηση Παπαδήμου στην προσπάθεια της. Είναι η τελευταία ευκαιρία μπας και σωθούμε. Φοβάμαι όμως ότι και σ' αυτές τις κρίσιμες στιγμές για την ύπαρξή μας, κάποιοι επιμένουν σε εγωισμούς, έλλειψη λογικής και μικροκομματικές θεωρήσεις.
Αυτό δείχνει - για μια ακόμα φορά - την ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος.
Η έκθεση Ράιχενμπαχ είναι ένας καλός καθρέφτης για την προσπάθεια και ιεράρχηση αντιμετώπισης των τρομερών προβλημάτων που δημιουργήσαμε και πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Τη στάση μας απέναντι στον Ράιχενμπαχ την ξέρετε. Τον λοιδορούμε και τον υβρίζουμε ως επιστάτη "κατοχής". Πως θα μπει έτσι τάξη σ' αυτό το κράτος; Έχει κανείς μια άλλη λύση; " Ή νοικοκυρευόμαστε με τη βοήθεια - μεγάλη - των ευρωπαίων συν-εταίρων μας, που το θέλουν κι αυτοί για να στηρίξουν το ευρώ, ή παριστάνουμε "το ποντίκι που βρυχάται" μέχρι να πέσει η φάκα! Μόνο που τότε θα' ναι αργά.