- Που γράφεται η ιστορία;

- Πάνω σε καλογυαλισμένους καθρέφτες
Πάνω σε ψεύτικες λατρευτικές εικόνες

- Πως γράφεται η ιστορία;

- Ω φίλε
Φύλαξε τα φτερά σου
Η ιστορία της ζωής

"Παλαιοπωλείον" με σιωπές
Κρυμμένες στη σκόνη
Μια ακαθόριστη έλξη
Για τη χαμένη αρχή

Ένα καυτό καλοκαίρι στην Κέρκυρα
Μονότονα γύρευα
Το μάταιο που ζει
Και με σκοτώνει

Πέθανε, είπε, στην ώρα του
Ασυναισθήτως
Κοιτάξαμε
Τα ρολόγια μας

Πες λιγότερα
Περισσότερα να φέρει
Η ηχώ τους

Ευάλωτοι και τόσο δυνατοί
Παρ' όλον τούτω έκθετοι
Στις φλυαρίες των χλευαστών τους

Όμως αυτοί επιμένουν
Αυλακώνοντας το φως
Της ύπαρξής τους

Κι όπως η νύχτα πέφτει
Αθορύβως πετούν οι λέξεις τους
Ως κίτρινα φύλλα
Που τα σκορπάει ο άνεμος
Στα διάσελα του Κόσμου

Αίσθηση του απείρου
Ανίσχυρος κρατείς
Ένα θαλάσσιο άκουσμα
Μια αμυδρή γλώσσα
Τον κρυφό κόσμο της
Το παράξενο φως της
Με τις αναλαμπές
Τις αστραπές
Ωσάν απειλές
Και ωσάν δοξολογίες

Είναι ένα ζεστό πρωϊνό
Ο έρωτας ποτίζει τη μέρα
Το άτακτο φτερό του
Αγγίζει το ποτέ

Φιλέρημος πληγή αθώων

Το λιοντάρι κάθισε στα χαρτιά μου
Μου μίλησε για τη ζητεία Παραδείσου
Και τον συλλογισμένο θάνατο
Που αδίκως ψάχνει
Τη γέννησή του

Τις κορυφογραμμές μαθαίνεις
Ψηλά στους ανεμόδρομους
Έως να ξεχάσεις
Και να ξεχαστείς
Η ιστορία μένει εδώ
Στη μέρα που φεύγει
Και ξανά
Στη στάχτη των δένδρων
Στη λύπη που ξέρει να σιωπά
Στην παιδική αιώρα
Πέρα δώθε
Πεερα – Δωωθε

Πόσο απλοί
Πόσο περίπλοκοι
Οι τρόποι των ανθρώπων

Άπληστος καιρός
Φορτωμένος
Το φεγγάρι αργεί
Γεγονότα έρχονται
Όλα αλλάζουν
Δεν αλλάζουν

Στη γεωμετρία του νου
Δεν υπάρχουν αξιώματα
Ο,τι υπήρξε είναι ιερό
Και η άγνοια
Ιερή επίσης

Αρχέγονοι ασάλευτοι
Με δέος
Με τη μέγιστη πλάνη
Της κάθε εποχής

Αντίπερα περνούν
Ανύποπτοι δρόμοι

Η τωρινή ζωή
Είναι η μακρινή ζωή
Ο θάνατος
Δεν μας ανήκει

Στην Hiwa

Από πού ήλθες
Στην ώρα των προσώπων
Ήσυχα σ’ αυτή την όχθη;
Η απειλή σου
Αναστάτωσε τις τελετές
Από πού ήλθες
Σκιά κυνηγημένη;

Ποιος κερδίζει
Ποιος πεθαίνει
Η ζωή τρέχει μέσα κι έξω
Τίποτα δεν είναι πια δικό σου
Μόνο τα μάτια
Κι η σιωπή τους

(Προπάντων η σιωπή τους)

Η εναλλαγή της άγνοιας
Με τις σπασμένες ώρες Τις κομμένες συλλαβές
Το πάθος

Ο τριγμός των δένδρων
Ένα απόβροχο
Έξω από το χρόνο
Σε μια ζωή που διαρκεί
Σ’ ένα ακόμα

Ασφυκτιούν
Στα λεξικά οι λέξεις
Άλλα εννοούν
Και προπαντός ελευθερία

Ονόματα δονούμενες πληγές
Θωπεύουν τους ανέμους
Στα ρήγματα της Ιστορίας ζουν∙
Πεθαίνουν

Ω κούρασή μου
Ω γεγονός της γέννησής μου
Τις γέφυρες της λησμονιάς
Μην τις διαβαίνεις
Μείνε στα απάτητα βουνά
Μάθε να μαθαίνεις

Ονειρικό του παντός
Κατάστρωμα
Το άστρο μας
Και η βαλίτσα πλάϊ
Ανήσυχη θάλασσα
Πιο ψηλά
Από το πεπρωμένο
Αλλεπάλληλα κύματα
Πιο ψηλά ακόμα

Γεννήθηκα
Στα εκατό μου χρόνια

Ατέρμονη γήινη μέθη
Αποπλάνηση θανάτου
Έρημη αγάπη
Ανυπότακτο τοπίο

Γερνώντας
Με το κελάρυσμα των λέξεων
Να μιμείται την ομορφιά
Σ’ ένα μελαγχολικό τραγούδι

Ίριδες του νου λαμπυρίζουν
Φιγούρες εύθραυστες
Στις σχισμές των βράχων

Λέξεις μισές μιλάω
Τύμπανα κτυπώ
“Επί πτερύγων ανέμων”
Τα χρώματα ξέρω
Το πέταγμα αγνοώ

Ο χρόνος γλιστρά γλυκά
Στα πεταμένα μας ρούχα

Οι έρωτες
Δεν έζησαν ποτέ
Χωρίς την άρνηση τους

Σε άλλο τόπο
Σε άλλο χρόνο
Παρορμήσεις
Το αλάθητο ποτάμι σου
Θλίψεις και γέλια
Κυλούν στους υγρούς δρόμους
Τα πριν
Τα μετά
Τα ανείπωτα
Σκεπάζουν τη νύχτα

Οι σειρήνες τραγουδούν ακόμα

Δεν έχω χρόνο
Φεύγω
Σκέφτομαι με χιλιόμετρα
Βρήκα ανέμους έως τώρα
Δεν έφτασα ποτέ
Πάνω μου πέσανε τα χρόνια
Σώματα δικά μας
Όταν άλλαζε ο καιρός
Δε γνώριζα κανένα

Ω ξένε
(Ξένα όλα)
Αν είναι άγνωστη η ζωή
Τι να ναι ο θάνατος;

Τα γεγονότα
Δεν έχουν σταματημό
Εσύ τελειώνεις
Δίνεις ερμηνείες
Μιλάς μιλάς
Μια ζωή
Με κίνδυνο βουβό
Βλέπεις ξωτικά πουλιά
Και όπλα
Ακούς βαμμένα στόματα
Στενές ψυχές
Περπατάς στη σκιά
Παίζοντας με τον ήλιο

Κυνηγώντας το μέλλον
Φτάνεις στο παρελθόν σου

Στο νησί ήταν μονότονα
Γυμνή θάλασσα
Κουβέντες του χειμώνα
Ένας περιπλανώμενος αχός
Εξ ουρανού
Κι η θύμηση βουβή
Η λευκότητα του πρωινού
Ένα ακίνητο ταξίδι

Δεν έχω ερωτήσεις

Μόνο η θάλασσα
Μόνο οι γλάροι
Η θάλασσα και οι γλάροι

Να αγαπάς τα δένδρα
Τα αγέρωχα ψηλά δένδρα
Τις μελιές, τα ερυθρόδενδρα
Τους ευκάλυπτους
Τα δένδρα τ’ ουρανού
Και της βαθειάς γης
Των χρωμάτων
Και των αισθημάτων
Τα δένδρα που παλεύουν
Με τους αέρες
Και τους ανθρώπους
Ν’ αγαπάς τα δένδρα
Τα έρημα δένδρα
Που ανθίζουν μόνα τους
Χωρίς αγκαλιές
Και μόνα τους πεθαίνουν

Η εκδίκηση του χρόνου ελοχεύει
στο "πολύ νωρίς" ή
στο "πολύ αργά"
Σ' αυτά τα τετριμμένα
Κι αμετάβλητα
Τα καθημερινά

Κατοικώ στη γλώσσα μου
Με όλους τους δολοφόνους
Ακούω το φλάουτο
Όταν παίζει όλη η ορχήστρα
Μετράω τη στιγμή
Κρατάω χρόνο

Η ποίηση κλέβει τις νύχτες μου

Τα μάτια σου
Δείχνουν εκεί
Που δεν μπορούν να πάνε

Τα σπίτια της εξοχής
Δε χωρούν τις μυρωδιές τους
Οι δρόμοι σκέφτονται
Και ξαφνικά στρίβουν
Τα ταραγμένα μυαλά
Φοβούνται τον εαυτό τους

Κάποιες μέρες
Ο ουρανός κατεβαίνει χαμηλά
Βγάζουμε τότε φτερά
κι ονειροπετούμε

"Δώσε μας τα χέρια σου βροχή
και πάρε μας στην αγκαλιά σου"

Οι εκλάμψεις χαράς
Στεφανώνονται με δάφνες πλήξης
Θα ρωτάς
Δεν θα παίρνεις απάντηση
Θα σε ρωτούν
Θα ψάχνεις

Τι μένει από το ρόδο;
Το χέρι που το έκοψε

Στις εποχές των γυμνών τοπίων
Μάθαμε γράμματα
Δεν πίστεψα ποτέ στα επίθετα
Αλλά στην άχρονη ηλικία
Των επιφωνημάτων

Στη Μου

Για να σε έχω
Κρύψου μέσα μου
Να μη σε βλέπουν άλλοι
Να περπατώ μονάχος
Να λέω ποιήματα
Να σου μιλώ
Και να με λεν τρελό

Κι όταν, με το καλό, πεθάνω
Ζωή μου εσύ κρυφή
(Σσσσ μην το πεις)
Σαν πασχαλιά
Θ’ αναστηθείς

Το θύμα
ήτανε θύμα
και πριν ακόμα σκοτωθεί,
της σφαίρας η πληγή

εντελώς τυχαία
βρέθηκε δίπλα στο δεξί του αυτί

η νεκροψία
εδώ τελειώνει,
άλλο δεν έχει για να πει

Είμαστε ένας
Σε μια χορογραφία εδεμική
Είμαστε αλογάριαστοι αριθμοί
Θαμπές εικόνες
Και ρυθμοί
Λάφυρα που έγιναν σκουριά
Εν πλήρει ηρεμία
Αθάνατη στιγμή!

Είμαστε υστερόγραφα
Τρελής Επιθυμίας

Ζευγαρώνουν οι λέξεις
Κάτω από τα μάτια μου
Καθώς τις γράφω
Συμπλέγματα περίεργα
Εξαίσια ωραία
Τι λένε;
Αρκεί ο βαθύς τους Στεναγμός
Η προφορά τους
Πάνω στην άκρατη στιγμή
Κυριαρχεί η γλώσσα

Εκείνος ξεκούμπωσε
Το πουκάμισό της
Εκείνη τα όνειρά της
Μετά τρέξανε στους δρόμους
Με τις κραυγές ν' ακολουθούν
Συνθήματα
Κλάξον
Ραδιόφωνα στη διαπασών
Τηλεοράσεις να ξερνάνε

Δεν τους ξανάδα
Γίνανε πλήθος

Στον Κ.Σ.

Σκόνη της γης
Μέσα μου
Κι εκτός μου
Ακολουθώ μια κηδεία
Χωρίς νεκρό
Κάποιος μιλάει
Με το στόμα μου
Ερείπια
Ερημότοποι
Τι γυρεύω εδώ;
Ο φίλος μου είχε δίκιο

Είμαστε το τοπίο

Ο άνθρωπός είναι φθαρτός
- Μου λένε και μου ξαναλένε -
Μακάρι να φθαρώ κι εγώ
Σκουριά να γίνω
Από την πολλή μου χρήση

Ταξιδεύαμε στην υδάτινη έρημο
Πειρατές σκόρπιζαν ρίγη
(Κι ανεξήγητες συμπάθειες)
Ο άνεμος σφυρίζει ως μνήμη
Μνήμη περίεργων θανάτων
“Αυτή είναι”, λες
“Η φύση των πραγμάτων”

Κάποτε δεν είχες παρελθόν
Τώρα νοσταλγείς
Την κρύα καρδιά του

Είδαμε
Μαζί
Τον Κόσμο
Τώρα
Είμαι
Μόνος
Κι εκείνη
Είναι
Ο
Κόσμος

Όπως πνέουν οι άνεμοι
Και οι εποχές όπως αλλάζουν
Στους αναμμένους κήπους
Σε απατούν οι μνήμες
Τα χρώματα
Χροιές φωνών αγαπημένων
Άξαφνα
-πάντα άξαφνα-
Το αχανές αστράφτει
Σπαράσσονται οι αισθήσεις
(οι μοναξιές του ανθρώπου)
Και οι θεοί πεθαίνουν

Στους αναμμένους κήπους
Μέσα στ’ αρώματα

Όπως πνέουν οι άνεμοι
Και οι εποχές όπως αλλάζουν

Στην κηδεία
Του δολοφονηθέντος Ιούλιου Καίσαρα
Το άγριο πλήθος
Ξέκανε τον ποιητή Κίννα
Τον μπέρδεψαν
Με τον άλλο Κίννα
Τον συνωμότη

Το όνομά του
Έφαγε τον ποιητή
Εκεί επί τόπου
Όχι αργά-αργά
Όπως τρώει
Εμάς τους άλλους

Η θάλασσα
Έχει τις σταγόνες της
Ο έρωτας στιγμές
Νυχτώνει
Όσα θέλω να σου πω
Δεν τα ξέρει η γλώσσα μου
Τα λέει η θάλασσα στο κύμα

Κατάλοιπα λόγια
Προεκτάσεις του σώματος
Στα χαρτιά μου

Αιώνες ροής
Λογής λογής αναπολήσεις
Στοχασμοί
Μια ανάμνηση απατηλή
Κούφιοι δισταγμοί

Καίγεται η ζωή
Ξέρει αυτή

Οι μέρες περνούν
Σαν τους περαστικούς
Τους βλέπεις τώρα
Τους ξεχνάς αύριο
Οι μέρες έρχονται
Όπως τα αποδημητικά
Έρχονται για να φύγουν

Οι νύχτες μένουν

Μετά τα χρόνια
Η γλώσσα των αναμνήσεων
Εντείνει τη σιωπή
Σώματα
Κτήρια που γέρνουν

Μετά τα χρόνια
Ηθοποιοί και κομπάρσοι
Περνούν στους θρόμβους της λήθης

Μείναμε μόνοι
Με ολόκληρη τη Γη μέσα μας
Ένας απάνεμος έρωτας
Όπως στα παλιά βιβλία
Μας προστατεύει

Μετά τα χρόνια
Σου γράφω
Στο λίκνισμα των ανέμων

Βόλτες φέρνω στο φιλιατρό
Βλέπω το βάθος
Το μαρτύριο της γνώσης

Γεμίζω το τοπίο
Δένδρα εδώ
Μια θάλασσα εκεί
Μια Νύμφη

Η ζωή είναι
Μια ασυνήθιστη συνήθεια
Κι αυτό μου φτάνει

Δεν μας άφηναν οι γλάροι στη Ρώμη
Έκρωζαν όλη νύχτα
Πετούσαν στον ύπνο μας
Γουργούριζαν την αγάπη τους
Στα κόκκινα κεραμίδια
Τσίμπαγαν τ' όνειρό μας

Η Ρώμη έμεινε η Αιώνια
Ο έρωτας πέταξε με τους γλάρους
Τη φωνή τους ακούω κάποιες νύχτες
Είναι οι νύχτες της Ρώμης

Να διαβάζεις ποίηση
Η ποίηση είναι ο άγνωστος εσύ
ο αληθινός εσύ

Να διαβάζεις ποίηση
Η ποίηση είναι το μυστικό σου
Χωρίς μυστικό τίποτα δεν είσαι

Να διαβάζεις ποίηση
Η ποίηση είναι λέξη και έξη
είναι μυθική και ηθική
Η ποίηση είναι μύηση
Με την ποίηση φτάνεις εκεί
που δεν φτάνει η γνώση
Η ποίηση είναι χαρά
είναι λύπη
είναι χαρμολύπη

Να διαβάζεις ποίηση
Να την βλέπεις
Να την ακούς
Να την φαντάζεσαι
Να περπατάς μαζί
Να κοιμάσαι μαζί
Να ξαγρυπνάς μαζί

Να διαβάζεις ποίηση
Με την ποίηση είσαι ελεύθερος
Γιατί ποίηση είναι ο σκύλος
Δεν είναι το λουρί του

Η ποίηση δεν σταματά πουθενά
Η ποίηση πετά
πετά στον πάνω κόσμο
πετά στον κάτω κόσμο
Η ποίηση δεν στέκεται
Αντιστέκεται

Να διαβάζεις ποίηση
Η ποίηση διαβάζεται
δεν βιάζεται

Την ποίηση την οσμίζεσαι
την ορέγεσαι
την λιμπίζεσαι

Η ποίηση είναι όμορφη
είναι λογισμός
και παροξυσμός

Η ποίηση είναι ψηλά
και πιο πάνω
και πιο ψηλά
Η ποίηση είναι έρωτας∙ Μόνο
Nα διαβάζεις ποίηση
κάνει καλό.

* Το μικρό μανιφέστο (γιατί πρέπει να διαβάζουμε ποίηση) διάβασε ο ποιητής το 2008, στην Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης στο Βιβλιοπωλείο "Ιανός" και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Δέκατα".

Ανώνυμος
Χωρίς γέννα
Χωρίς τάφο
Γυμνός στην εξορία του
Πνεύμα στην άϋλη κομψότητά του

Απατηλός αλλά ορώμενος
Ουχ απλώς
Άλλα καλώς υπάρχων

Θρόισμα αισθήσεων
Μια άγνωστη γλώσσα
Μια φλόγα ασταθής
Στη νύχτα
Χώρα μακρινή
Χώρα μυστήριο
Με αινίγματα και μύθους
Τούτο το ταξίδι
Δεν έχει τέλος

Ακούω μια βροχή
Που δε βλέπω
Καταλαβαίνω..
Από εδώ πέρασαν οι άνθρωποι
Κι αυτός που τους μετράει

Κρυφή μου σκέψη
Αμοίραστη μοίρα
Τόσες φωνές
Τόσοι ήχοι

Είμαστε στης άνοιξης
Τους πράσινους λόφους
Τα τινάγματά μας
Σκορπίζουν τα άδυτα
Άστατος κόσμος
Ένα ασίγαστο συρτό ποτάμι

Ο έρωτας μας προσπερνά
Ακολουθώ τις λέξεις του
Μοίρες αθώων

Το απόδειπνο
Το συνοδεύει μια βροχή
Απόψε δεν θα ‘μαστε μόνοι

“Στάγδην βραδέως”

Κουβαλάμε τη φήμη
Που δε μπορεί
Να περιγράψει τους αθώους

Ένα ζώο στο χώμα
Έρχεται από ένα κοπάδι χρόνια
Ανυπάκουο να τρέξει
Αμέριμνο να υποστεί
Έζησε με το όνειρο του αετού
Λειώσανε οι κορφές στα φτερά του
Άκουσε την άλαλη πατρίδα του
Ψάχνοντάς την μακριά
Πετώντας

Η μέρα το έκαψε
Άγρια φύσαγε η νύχτα