Οι ηρεμίες των σκιών
υπόσχονται
τρυφερά να ζωντανέψουν˙
πόσο όμορφο να περιμένεις

Βίαιη  γλώσσα
μεθυσμένη ώς την τελειότητα.
Ο θάνατος του δρόμου
μ' ένα πέταγμα
γεννάει το Άλφα.

Το κενό των συναναστροφών
κρύβει έναν μονόφθαλμο.
Στη χώρα που τελούνται τα αόρατα
το μάτι που τα βλέπει
είναι το άχρηστο

Βάρκα άγνωστη η σκέψη
διασχίζει το σκοτάδι της.
Κάποτε ακούς
παράξενους ήχους κουπιών

Τοπία στο λήθαργο
ένα ρίγος.
Ίχνη σιγής στις αντένες.
Μια πρώτη υποψία
για το άγριο πουθενά.

Στην άκρη του κόσμου
υπάρχει ένα δέντρο
απόβλητο

Ένας γέρος
δεν δέχεται τη σημασία των λέξεων
ονομάζει εξαφάνιση
την επιθυμία

Ας λυτρωθούμε
στο όρια του κύκλου
όχι άλλα οράματα
ας λυτρωθούμε

Περιπλανώμενοι
σε βρώμικα ξενοδοχεία
με μια καρδιά λουλουδιού.

Οι προβολείς
χτυπούσαν αλύπητα το ακροατήριο.
Η εποχή δεν αμφέβαλλε˙
τα λόγια της έβγαιναν ψυχρά
μέσα από το φανταχτερό κασκόλ
που την έπνιξε.

Το ποίημα είναι η ζωή
Τόποι ημάει ναιη ζωή
Τόποι νέοι

Το ποίημα είναι η ζωή
Το ζοίημα είπαι νοή
Το ζειν νοεί

Οι λύκοι στις ερημιές σωπαίνουν;
Κάθε πρωί έρχονται οι έμποροι
Το χρώμα της ανάμνησης είναι βυσσινί
Τα δωμάτια είναι τα ίδια χρώματα.

Η επαναφορά είναι
στοιχείο του χορού.

(Κυνηγώντας περιπέτειες μαζί σου
κι αυτό το καλοκαίρι).

Μέσα μου υπάρχει
ένας κύκνος
και μία ωραία γαλάζια λίμνη.
Ο κύκνος
μου επιτρέπει να ζω
πάνω από τη λάσπη του βυθού
της ωραίας
της γαλάζιας
λίμνης.

Ήσυχοι στην όψη
Θεαματικοί στην όραση
Φεύγουν
Άδωρον το κενό
Αιφνιδίως όμως
Χρώματα
Χρώματα πολλά της μνήμης
Κι απόκρυφοι ιριδισμοί της μοναξιάς.

Είδα της θάλασσας
τα κύματα
να γίνονται κορυφές
του πιο βαθιού
πιο μεγαλόπρεπου
ίδιου.

Τα περιπαθή
είναι αναπάντεχα
σαν ερωτήσεις μικρού παιδιού.
Ο στοχασμός τότε
ένα άχαρο θύμα.

Αχ τα περιπαθή
γρήγορα που χάνουν τη βαφή.

Με το σάλιο μου δηλητηριάζομαι
Με όσα ζηλητή ριάδομαι
Με όσα άδομαι

Με το σάλιο μου δηλητηριάζομαι
Μέτοσα μου δηζητή ριάλωμαι
Μέσα μου άλωμαι.

Δεμένος τρυφερός αλλιώτικος
Δεμένος στο κατάρτι μου˙
Τόσα νερά στο δωμάτιο μου!

Ας έρθουν οι σύντροφοι
Ας έρθουν οι σειρήνες
Ας έρθει -έστω- ένας υδραυλικός.

Υπερίπταται ο έρωτας
και συμβαίνει βροχή.

Η ψυχή εκρήγνυται
σε ουράνιο τόξο.

Ποιά τύχη μ' έφερε
κοντά σου; Φύση.

Το αόριστο σ' αγαπά
σε γεννάει
σε σβήνει.
Φύγε φίλε στ' ανοιχτά
απ' τ' ανοιχτά φερμένος.
Σπέρμιος των ανθέων
τ' άνθη ν' ακολουθείς
έως

(τα ονόματα είναι φτηνή προπαγάνδα
Φύγε).

Η ορθογραφία της σφαίρας
έχει μια μόνο εκδοχή
την επιβίωση.

Άλλη περιπέτεια κι αυτή
Κάποιος πληροφορούσε
έναν τυφλό
τι είναι πλήξη.

Η θάλασσα
ελευθερώνει εικόνες ταξιδιών.
Στα νερά της
καθρεφτίζονται αποσκευές
και σώματα
οραματιστών.

Το απόλυτο ποίημα
δεν το απαγγέλλει κανείς˙
Το σφυρίζει ο θάνατος.

Διαβάτης
άφωνος κι απών
άγνωστων ντοκουμέντων
προσωπικού αρχείου
στρώνει το βλέμμα του
τοπία
Διαβάτης
έχει τον έρωτα στο νου
και ρέον σώμα
στα δροσερά ρυάκια της Αθήνας.

Τα κελιά της νύχτας
κλείνουν φωνές
χωρίς απόκριση.
Προς το ξημέρωμα
επιχειρείται απεγνωσμένη έξοδος με
σπάνια λόγια.

Οι φρουροί
πυροβολούν στο ψαχνό
διατηρώντας την τάξη.

Παγιδευμένος
σ' ένα τοκετό
γεννήθηκα έκπληκτος
του κόσμου τούτου.

Εσύ ζωή που μας μαραίνεις
εσύ και δρόσισέ μας πάλι.

Εσύ ζωή που μας μαραίνεις
εσύ και δρόσισέ μας πάλι.