Άκουσα το χρόνο
Τον περίμενα πολλές φορές
Και τώρα ακόμα
Απαλά φτερουγίζει
Κι η σκιά του κηλίδα απλώνεται
Και απλώνεται
Σαν ταξίδι
Πάντα φεύγω

Οι ηρεμίες των σκιών
υπόσχονται
τρυφερά να ζωντανέψουν˙
πόσο όμορφο να περιμένεις

Τ’ άνθος
τ’ άγριο της πλαγιάς
ποτέ δεν θά 'κοβα εγώ˙
εσείς το χαλάσατε
και τώρα το κρατάτε φρέσκο, λέτε
στ’ ανθογυάλι,
αυταπάτες
τ’ άνθος πέθανε
να το ξέρετε
κι είναι άχρηστο
και βλαβερό θά 'λεγα
νά 'χετε για στολίδι
ένα νεκρό

Χάσμα χάραμα άστραψε
παρηγορία έρμου
μαγεμένο το πέταμα του
άστραψε άστραψε μαύρισε
στόμα θανάτου

Έζησε μες πέθανε
έζησε μες το γραφείο του πέθανε
έχοντας πέθανε
έζησε μία φωτογραφία πέθανε
έζησε πέθανε

Θάλασσα στον τοίχο.

Η προσοχή
που δώσαμε στα πράματα
έγινε με τον καιρό
το πανωφόρι
της καθημερινής συνήθειας
και τώρα που 'ρχεται η άνοιξη
το κουβαλάμε ακόμα
στους δρόμους της μικρής μας πόλης
λες κι είναι ένα με το σώμα
λες και είναι
το ζεστό μας τρίχωμα
καμιά φορά
στα μάγουλα δειλά
ανοίγουνε δύο βούλες
και τότε ελπίζουμε
κι "άιντε ξανά"
στην πόλη αυτή του ήλιου
με τ' αγάλματα
και τις αρκούδες

Το ρήμα του Λονδίνου
Είναι σκεπάζω
Όπου η Ιστορία δεν έχει ευρήματα
Φτάνουν οι αναμνήσεις
Πριν την ώρα τους κι αυτές
Λοιπόν
Ήσουν-εσύ-εκεί
Ή καλύτερα
Είσαι-εσύ-εδώ

Το Λονδίνο 'έχει φτερά
Στους τηλεφωνικούς θαλάμους

Το Λονδίνο έχει ποντίκια

Βίαιη  γλώσσα
μεθυσμένη ώς την τελειότητα.
Ο θάνατος του δρόμου
μ' ένα πέταγμα
γεννάει το Άλφα.

δεν
δεν το φύλλο δεν
δέν-τρο

δεν η άνοιξη
δεν η επιθυμία
δεν ο δόλος δεν
δεν-τρο

δεν η λάμψη
δεν η μανία
δεν το κόκκινο το κόκκινο δεν
δεν-τρο

δεν ω
δεν α
δεν αγωνία
δεν η κρύπτη δεν η κρύπτη δεν η κρύπτη

δεν
δεν το φύλλο δεν
ΔΕΝΤΡΟ

Το κενό των συναναστροφών
κρύβει έναν μονόφθαλμο.
Στη χώρα που τελούνται τα αόρατα
το μάτι που τα βλέπει
είναι το άχρηστο

Αιχμάλωτος
των αντιπάλων
δεμένος στο κατάρτι τους
πλέεις σε τόπους μακρινούς
πολύ γνωστούς εις τους γονείς σου˙
πώς και σε πιάσανε
πώς και σε δέσανε
δεν ξέρεις
μονάχα
πολύ καλά ξέρεις
την ισόβια κάθειρξή σου,
τ' αναπάντεχα δεσμά
που συ ο ίδιος διάλεξες
δεσμώτης
της αβέβαιης ζωής σου

Γλιστρούν οι συνοικίες
Σφηνωμένοι κάτοικοι
Κανείς δε βρίσκει τρόπο
Πού πάνε τόσοι πολλοί μόνοι;
Η ομίχλη κολλάει στο πετσί
Μυρίζει ούρα
Ένα μόνο παράθυρο
Ανάποδο
Βλέπει απ' έξω μέσα
Και σιγολάμπει
Το δωμάτιο
Ο δρόμος
Η ξένη πόλη

Σφυρίγματα
Από μέρος βαθύ και απόμερο
Φτάνουν εδώ
Μέσα σε ποδοβολητά και σκόνη
Πως να μετατρέψω
Τούτο το απόκρυφο άκουσμα
Σε λέξη;
Ρίγος
Κι όποιος θέλει ας καταλάβει
Εγώ ωστόσο
Θα ζω κάτω απ' αυτό
Το αιωνόβιο δέντρο
Με την σκόνη να μου πέφτει
Στα μαλλιά
Στα ρούχα
Στη ψυχή μου.

Όταν της μήτρας τότε
όταν φως όταν
τότε κραυγή τότε
όταν έκταση τότε
τότε οδοιπόρος όταν
όταν άνεμος όταν
τότε χορός τότε
τότε της μοίρας όταν

Μετά την πτώση
η αδημονία
σαπίζει το φρούτο
και μένει αυτό
παράμερα ριγμένο˙
οι φωνές
οι άγριες ματιές
τα κλάματα
δεν το ταράζουν,
θα βρει την ώρα του
όταν εσύ λογάσαι
να γίνει δέντρο

Βάρκα άγνωστη η σκέψη
διασχίζει το σκοτάδι της.
Κάποτε ακούς
παράξενους ήχους κουπιών

Η πολυθρόνα το γραφείο η φωτογραφία, «εμπρός!»
το πτυχίο το μελάνι η εφημερίδα
το τζάκι η μουσική το ρολόι, «εμπρός!»
το τσιγάρο, «εμπρός!»
οι κουρτίνες η καρέκλα ο πίνακας
το χαλί η πόρτα

Το θύμα
ήτανε θύμα
και πριν ακόμα σκοτωθεί,
της σφαίρας η πληγή
εντελώς τυχαία
βρέθηκε δίπλα στο δεξί του αυτί

η νεκροψία
εδώ τελειώνει,
άλλο δεν έχει για να πει

Τοπία στο λήθαργο
ένα ρίγος.
Ίχνη σιγής στις αντένες.
Μια πρώτη υποψία
για το άγριο πουθενά.

Χρώματα
Ακριβά και όμορφα
Βαθιάς ανάγκης
Στην παλάμη του ύπνου μου

Όπου νά 'ναι φέγγει

Οι Ετρούσκοι κτίζανε πολύ μικρά τα σπίτια
οι Ετρούσκοι κτίζανε πολύ μεγάλους τάφους
οι Ετρούσκοι κτίζανε πολύ μικρά τα σπίτια
οι Ετρούσκοι κτίζανε πολύ μεγάλους τάφους

Απόψε στην ακροθαλασσιά
γυμνώνονται τα δέντρα
στη μυστική μεγάλη όχτη
στο χαμένο νησί

ποιός είν' αυτός
που θα τραγουδήσει για τους άλλους;

Στην άκρη του κόσμου
υπάρχει ένα δέντρο
απόβλητο

Ένας γέρος
δεν δέχεται τη σημασία των λέξεων
ονομάζει εξαφάνιση
την επιθυμία

Το απέραντο άνοιξα
Και βρέθηκα σε περιβόλια
Παγωμένος
Αυτή η αδειανή γωνιά
Είναι δική μου
Εδώ φυτρώνω σαν αίρεση
Κι εδώ λιώνω
Αργά
Με το γλυκό βούισμα των μελισσών
Και τη ζάλη
Των αρωμάτων

Κυρίες ακούστε τα συνθήματά μου
κύριοι ακούστε τα συνθήματά μου
ένα λεπτό ακούστε τα συνθήματά μου
φίλοι μου ακούστε τα συνθήματά μου
παρακαλώ ακούστε τα συνθήματά μου
συνάδελφοι ακούστε τα συνθήματά μου
επιτέλους ακούστε τα συνθήματά μου
σύντροφοι ακούστε τα συνθήματά μου
προσοχή ακούστε τα συνθήματά μου

Επιβάλλουν
ουράνιους παράδεισους
επιβάλλουν
γήινους παράδεισους
οι υπόγειοι

παράσιτα
που χωρίς εμέ δε ζούνε
που δεν αναπνέουν
παρά με τα ρουθούνια μου

σκλάβος εγώ
σκλάβος των μικροβίων

κουνάω τα χέρια μου
δική μου η θέληση;
ανοίγω το στόμα μου
δική μου η γλώσσα;

καθημερινή αυτοεξέταση
μπροστά στον παιδικό καθρέφτη

σιγά σιγά
ροκανητά


περνάει ο χρόνος
σιγά σιγά
ροκανητά
τα παίρνει ο χρόνος

γράφω αυτούς τους στίχους
σήμερα 5-10-69
δεσμεύοντας το μέλλον μου

Ας λυτρωθούμε
στο όρια του κύκλου
όχι άλλα οράματα
ας λυτρωθούμε

Περιπλανώμενοι
σε βρώμικα ξενοδοχεία
με μια καρδιά λουλουδιού.

Πέρασμα αμολόγητο
Ν' αγαπήσω τ' αδυσώπητο
Κόρη κάτοπτρο
Τον άβροχο αγέρα
Την ψυχή της
Ν' αγαπήσω

Διανύοντας την "Εθνική οδό"
-με 180-
έρχεσαι στο μυαλό
-με 180-
άξαφνα
επίμονα
βασανιστικά

Ίσως είναι ο φόβος
-με 180-
οι τύψεις
-με 180-
τα χάνω
δε βρίσκομαι
παραλογώ

Το σήμερα γίνεται τότες
και χτες
γίνεται τώρα κι αύριο
και ποτές

Στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη
με τον κίνδυνο της ψυχής μας

Οι προβολείς
χτυπούσαν αλύπητα το ακροατήριο.
Η εποχή δεν αμφέβαλλε˙
τα λόγια της έβγαιναν ψυχρά
μέσα από το φανταχτερό κασκόλ
που την έπνιξε.

Ήταν μια άνοιξη
με χιόνι
και με τον ήλιο άσπρο
τότε
όταν δεν είχες μάθει ακόμη
να καρτεράς την αλλαγή

Μυστική γύρω σου
Ντυμένη γεγονότα
Ξεκινάς πάλι
Μ' άσβηστο πάτημα
Όπως είναι τ' απείρακτο

Η μνήμη σου πάθος
το "ήταν" ιερό
παλιές και νέες μοναξιές
παλιές και νέες μοναξιές

Ανήλεη σκόνη του πλήθους

Για μια στιγμή
ταυτίζεται η σκηνή

"επί όνου καθήμενος..."

κάτω από το πέλμα του ζώου
οι πληγές τ' ανθρώπου
ανοίγουνε
αναφωνούνε
κι αλλάζουνε
για θαύματα
και θαυματοποιούς

ποιός ξέρει
τούτη τη φορά
ποιός θα 'ναι ο Ιησούς

Το ποίημα είναι η ζωή
Τόποι ημάει ναιη ζωή
Τόποι νέοι

Πελάγου σχήμα
Λέπια της σιωπής
Γυναίκα
Γυναίκα
Ταξιδεύουμε άπιαστοι
Με χέρια τεντωμένα

Σε περίμενα απόψε
τα μαλλιά σου απόψε
πριν χαράξει το φως
έσβησα˙  απόψε

Άλλη εκλογή δεν έχω
παίρνοντας τους δρόμους μου
θα φύγω
"πηγαίνω μακριά, πολύ μακριά"
καμιά φορά
σημαίνει "επιστρέφω"

Το ποίημα είναι η ζωή
Το ζοίημα είπαι νοή
Το ζειν νοεί

Φωνές
Μνήμης αντικρινής
Μ' έκαψαν
η λάβα
Ακόμα καίει τη λάβα
Γράμματα που
Εμείς δεν μάθαμε

Δίνεσαι ολικά
σε κείνο που πιστεύεις
χωρίς ποτέ
αποτέλεσμα να δεις

σαν την τυφλή τη μάνα
που γεννάει˙ ζεις

Οι λύκοι στις ερημιές σωπαίνουν;
Κάθε πρωί έρχονται οι έμποροι
Το χρώμα της ανάμνησης είναι βυσσινί
Τα δωμάτια είναι τα ίδια χρώματα.

Ο χώρος είναι άπειρος
Ένα παράδοξο θηρίο
Κόκκινο
Σαν αποκάλυψη
Πυρώνει την καρδιά μου
Ένα θηρίο σιωπηλό
Μοναχιασμένο
Έξω απ' το κρεβάτι
Όντα φτερωτά
Περιμένουν τη γέννησή μου
Κι όλο βρέχει
Κομμένα λόγια
Πάνω σ' ένα πάτωμα τριμμένο

Αίμα
από το αίμα της
τους πότιζε,
σπλάχνο
από τα σπλάχνα της τους τάιζε,
μεγαλώνοντας
-αλίμονο-
ανθρωποφάγους

Η επαναφορά είναι
στοιχείο του χορού.

(Κυνηγώντας περιπέτειες μαζί σου
κι αυτό το καλοκαίρι).

Ακούγεται η μουσική μια
Ωραία που χτυπάει ο σφυγμός σου
Σαν ξαφνικό
Χαράζω το ελάχιστο της υπομονής
Με σφυρίγματα κότσυφα
Και εκμαυλισμούς
Τόσο κρυφούς

Μέσα μου υπάρχει
ένας κύκνος
και μία ωραία γαλάζια λίμνη.
Ο κύκνος
μου επιτρέπει να ζω
πάνω από τη λάσπη του βυθού
της ωραίας
της γαλάζιας
λίμνης.

Είδατε μόνο
αυτό που θέλατε να δείτε,
αφήνοντας στους άλλους
κάθε σκέψη
κάθε ερμηνεία˙
η γνώμη σας
ήτανε μια συνήθεια
και τίποτα άλλο,
καμιά δεν έκρυβε αμφιβολία,
λέξη π' ακούγονταν βαριά
σαν ήττα

ήττα

ποτέ στ' αλήθεια
ας μη γίνει
(από υπερβολική ευαισθησία)
ποίημα
μια κατηγορία

Ρυθμική των νερών
Η μορφή σου
Κουβαλά τη θλίψη βουερής πόλης
Μην αρνείσαι την ένταση
Βιαστική κι αδιάφορη μοίρα
Τρεμουλιάζει το κύμα
Όταν οι βάρκες
Περνώντας

Το φεγγάρι βγαίνει σαν υπόσχεση
Από τους δρόμους περνούν παλίρροιες
Αφήνοντας ίχνη γαλάζιου στα μάτια
Ο πόθος με ρουφά λίγο λίγο
Κι όμως είναι περισσότερος

Έφυγες
νοτιότερα από τους άλλους
αυτούς που ζούνε έξω από μας,
δε θα 'μαι γω
αυτός που θα σηκώσει τον καπνό
ο κύριος τ' αγέρα δε θα 'μαι,
ανάγκη μονάχα έχω γω
από δέρμα˙
για τα παπούτσια μου

Ήσυχοι στην όψη
Θεαματικοί στην όραση
Φεύγουν
Άδωρον το κενό
Αιφνιδίως όμως
Χρώματα
Χρώματα πολλά της μνήμης
Κι απόκρυφοι ιριδισμοί της μοναξιάς.

Είδα της θάλασσας
τα κύματα
να γίνονται κορυφές
του πιο βαθιού
πιο μεγαλόπρεπου
ίδιου.

Ένα πουκάμισο φαρδύ
Εδώ ήμουν
Κι άρχισε ο χορός
Σκληρός
Ο πυρετός μου ρόδο
Η πληγή
Γιατί μαύρο
Μαύρο μαύρο μαύρη λάμψη
Φώναξα
"Ω αδηφάγα ψυχή
υπόκυψε επιτέλους"
Κι ακούστηκε απ' τη σιγή
Ήχος τυμπάνου νευρικός

Απόδραση ονειρική όλος
Σε πονεμένους λειμώνες
Αδιάκοπα εκείνη ο
Με παρασέρνει ο χορός
Τώρα πέφτω και δεν είμαι
Ζωντανός μέσα μου
Εκεί η κραυγή η
Και υπερυψούμαι

Ετοιμασίες πολλές
Στο νου θάλασσα
Η μόνη
(κρυφοκαίω)

Το περασμένο καλοκαίρι
Η μέρα ήταν χωρίς σκιές
Αστραφτερή έως θανάτου

Μεθάω ότι υπάρχω
Διατηρώ τη διαφωνία μου
Με το χρόνο και τα νερά του
Κι ας κολυμπώ ύστερα υπτίως

Τώρα πάντως
Δίνω μεγάλη προσοχή
Στις ετοιμασίες
Τα μικρά προσωπικά
Ο έμμονος λόγος
Η φτερούγα μου

Κρυφοκαίω
Σε μια μόνιμη σκιά
Η κουβέντα μου έχει χάσματα
Σαν την ψυχή της

Στο ραδιόφωνο
Μια ξένη φωνή

Και τούτο το ποίημα
Θα μείνει ατελείωτο

Τα περιπαθή
είναι αναπάντεχα
σαν ερωτήσεις μικρού παιδιού.
Ο στοχασμός τότε
ένα άχαρο θύμα.

Αχ τα περιπαθή
γρήγορα που χάνουν τη βαφή.

Με το σάλιο μου δηλητηριάζομαι
Με όσα ζηλητή ριάδομαι
Με όσα άδομαι

Η πόρτα δυνατά ανοίγει
Η πόρτα δυνατά κλείνει
Γυμνόδερμους μας άφησε πάλι
Ο έρωτας
Άγριο ρέμα
Ο πόλεμος δεν έχει
Κανένα τέλος
Μόνο που πέφτουν
Σταγόνες φωτός
κάθε νύχτα
Και ποτίζουν τον ύπνο μας

Με το σάλιο μου δηλητηριάζομαι
Μέτοσα μου δηζητή ριάλωμαι
Μέσα μου άλωμαι.

Άνοιγμα ουλής και
Φωτιά σκοτεινή
Λεία της αγωνίας μου
Πράξεις σωμάτων ως
Συννεφικές εμπλοκές
Σημαδεμένος με το τέλος
Είμαι και πετάω

Αίσθηση αναμμένη
Του ησυχαστή
Λογισμός
Παράφορης πλάνης
Έλα
Γέννα - θανή μου
Σκέπασέ με
Να γίνω ό,τι είμαι
Σκληρό
Κι ανέπαφο
Των εραστών
Το πέτρινο λουλούδι

Δεμένος τρυφερός αλλιώτικος
Δεμένος στο κατάρτι μου˙
Τόσα νερά στο δωμάτιο μου!

Ας έρθουν οι σύντροφοι
Ας έρθουν οι σειρήνες
Ας έρθει -έστω- ένας υδραυλικός.

Υπερίπταται ο έρωτας
και συμβαίνει βροχή.

Η ψυχή εκρήγνυται
σε ουράνιο τόξο.

Ποιά τύχη μ' έφερε
κοντά σου; Φύση.

Χαραγμένος
Τη βαριά θαλπωρή
Του πλήθους
Ακουμπάς
Στην ελεγεία του κρυφού
Και
Σιωπηλός
Βαδίζεις στις άκρες
Έως πάντα

Το αόριστο σ' αγαπά
σε γεννάει
σε σβήνει.
Φύγε φίλε στ' ανοιχτά
απ' τ' ανοιχτά φερμένος.
Σπέρμιος των ανθέων
τ' άνθη ν' ακολουθείς
έως

(τα ονόματα είναι φτηνή προπαγάνδα
Φύγε).

Αγαπώ τους ατημέλητους επιζώντες
Στο βλέμμα τους
Παραμονεύει λαχτάρα
Νικημένοι ήρωες
Αινιγματικών περασμάτων
Η θύελλα ας ελευθερώσει τα όριά τους

Προς τη γαλήνη

Η ορθογραφία της σφαίρας
έχει μια μόνο εκδοχή
την επιβίωση.

Άλλη περιπέτεια κι αυτή
Κάποιος πληροφορούσε
έναν τυφλό
τι είναι πλήξη.

Μεσάνυχτα κατάματα
Βραδινά φυλαγμένα
(εύρισκες τους ρυθμούς)
Οι ανταύγειες
Δε σ' άφησαν
Και ποτέ δεν αφήνεις
Και ποτέ

Η θάλασσα
ελευθερώνει εικόνες ταξιδιών.
Στα νερά της
καθρεφτίζονται αποσκευές
και σώματα
οραματιστών.

Βέλος αθέατο μα φλογισμένο
Της ανεπίγνωστης ζωής
Της ολικής ζωής μου
Απογειώνεται αδέξιο
Και χάνεται
Σα να συνέβη

Το απόλυτο ποίημα
δεν το απαγγέλλει κανείς˙
Το σφυρίζει ο θάνατος.

Θα εξαντλήσω το φόβο
Που σιγουρεύει το έρεβος
Της ωραίας μου θάλασσας
Και δεμένος σφιχτά
Θ' ακούω μελωδίες ματαθανάτιας μέθης
Η θέα τώρα μου προσφέρει
Το ξάφνιασμα
Μέχρι το μη τέλος

Διαβάτης
άφωνος κι απών
άγνωστων ντοκουμέντων
προσωπικού αρχείου
στρώνει το βλέμμα του
τοπία
Διαβάτης
έχει τον έρωτα στο νου
και ρέον σώμα
στα δροσερά ρυάκια της Αθήνας.

Αγαπημένο παντού
Και μακρινό
Σώμα της παραλίας
Μουσκεμένο έρωτα
Ένα παιδί
Βλέπω ατμούς θαυμάτων
Κόκκινα σκοτάδια
Ακούω
Το κλάμα του Σεπτέμβρη
Την ηχώ πλοίων
Που φεύγουν
Κρυώνω
Όσα ο αγέρας μού 'φερε
Αυτός τα παίρνει
Τα πήρε

Αγαπημένο παντού
Και μακρινό σώμα

Τα κελιά της νύχτας
κλείνουν φωνές
χωρίς απόκριση.
Προς το ξημέρωμα
επιχειρείται απεγνωσμένη έξοδος με
σπάνια λόγια.

Οι φρουροί
πυροβολούν στο ψαχνό
διατηρώντας την τάξη.

Πολύφωτα κτίρια
Ερείπια ληστειών
Τώρα ησυχάζουν
Στις στέγες τους
Φωλιάζουν μύθοι
Απρόσεκτων εγωισμών
Μιας εποχής
Γι' άλλους χρυσής
Για μερικούς τυχαίας

Παγιδευμένος
σ' ένα τοκετό
γεννήθηκα έκπληκτος
του κόσμου τούτου.

Εσύ ζωή που μας μαραίνεις
εσύ και δρόσισέ μας πάλι.

Εσύ ζωή που μας μαραίνεις
εσύ και δρόσισέ μας πάλι.

Τα ειπωμένα είναι τρύπες
Ηχούν
Όταν σκοτεινιάζει
Αυτή η βουή
Κι ένας αέρας εξολοθρευτής
Σηκώνει χώματα και πέτρες
Ζω του φιδιού τη σφιχτή ζωή
Δεν μιλώ πια    
Ώσπου το στόμα
Να γεμίσει φύλλα.