Το πώς πες μου
Ρόδο
Το πώς;
Να λαμπυρίζει η νύχτα
Σιγή
Και να με κράζει η γη
Το πώς;
Να ‘μαι Κανένας και Θεός
Το πώς πες μου
Θρόισμα του ανέμου

Τους δρόμους των άστρων
Περπάτησα
Γυρίζοντας στη γέννησή μου
Πέρασα τα άβατα της Ιστορίας
Διαβάζοντας άγραφες σκέψεις
Βρήκα γνωστούς εκεί
Κι έμεινα ποιητής

Πάει πολύς καιρός
Η ώχρα κάλυψε τα σπίτια
Υδάτινος αέρας
Μας κόλλησε αιώνες σκόνης
Ρήμαξαν κι αυτοί οι καλαμιώνες
Που ήξεραν κάποτε να λυγίζουν

Η ομορφιά
ήταν πάντα αλλόκοτη

Γεύση μακρινού χρόνου
Οι κορυφές των κυπαρισσιών
Αγγίζουν την απουσία
Ένας σκονισμένος ήλιος
Σκεπάζει το τοπίο
Η απόσταση βουλιάζει

Εφήμερος χρόνος
Και πλήθη
Είναι ότι ψιθυριστά θυμάμαι

Φιδόδρομοι απόμακροι
Της λησμονιάς
Αμάθητες ερημίες
Θείου τρόμου
Αινίγματα

Όπως ο θάνατός σου
Αγαπημένη Ουδία

Αφανισμένα λόγια
Άφωνοι θεοί
Τούτος ο τόπος ο χωριστός
έχει το φαρμάκι της συνήθειας
Ακούω το ρέμα του

Παιδιά
και γράμματα ελληνικά

Ουρανός ή γης;
Αυτό μας κατατρέχει
Κάθε ιδέα
Γοητεύει τους αδύναμους
και φτιάχνει
ισχυρούς
Η απουσία της όμως
ραγίζει το στίχο

Δε ζήσαμε τυχαία

Των ανέμων η μνήμη
Γλυκαίνει τις μέρες
Φλεγόμενα σύννεφα ποτίζουν
Κόκκινα λουλούδια

Ο χρόνος αιωρείται
Προστίθεται
Την ώρα που αφαιρείται

Ανοίγει το ρόδι
Μεσημέρι
Οι άνθρωποι θέλουν να ξεφύγουν
Κι έρχονται πιο κοντά
Μια σκιά τρελαίνεται
Μη ρωτάς γιατί
Την ψάχνει ο ήλιος

Αστραφτερό άλογο
Λεύτερο ασώτευε
Ίσκιος δεν το ‘χε αγγίξει

Μου λείψανε τα χείλη
Η σκέψη παρέλυσε τα πάθη
Κι εκείνο τ’ άλογο
Δε λέει να μάθει


Πάει καιρός
Η θάλασσα ήταν η αρχή
Πάει καιρός
Δε σ’ έχω δει

Χωρίς χώμα ανθίζω

Σαν τη βροχή
Σαν τον καπνό
Στον πολύχρωμο κήπο μου
Μιλά το διάφανο νερό

Είναι οι άφαντοι
Το νόημα του Κόσμου

Του Πάνα παρήλθε ο χορός
Από τις κορυφές των ορέων
Κατηφορίσαμε στην αποβάθρα
Περιμένοντας
Μια τέχνη σεμνή
Να μας ταξιδέψει

Πολύβουη αποβάθρα
Μόνο το ξάρτι
Έρημο στην κοιλιά της
Σινιάλο κανένα

Ο ήλιος
κι ένα άσπρο φεγγάρι

Ανεξερεύνητος ταραχή
Της Ατλαντίδας
Τέχνη των περασμένων
και των κατοπινών

Όλα γραμμένα
Στο άσαρκο σώμα
Της θάλασσας



Ισοβίως ως άμμος
Μια απρόσμενη ομορφιά
Καταπίνει την αλμύρα

Εδώ στη ξέρα
Στο μισό σκοτάδι
Μυρίζει ακόμα θάλασσα

Ωραιότερη μουσική
Η ρωγμή μιας νύχτας
Με φανάρια θαύματα
Μια διαμονή στην έκσταση

Όλα ακούνε
Όλα βλέπουνε

Κρυφή μικρή μου δίψα
Ατέλειωτο δέντρο
Όνειρο
Καιρός ήσυχος περαστικός
Μες τα τοπία
Μέσα στα τοπία
Δε σβήνει
Τίποτα δε σε σβήνει

Ξεκίνησα τη μέρα μου
Όπως πάντα
Γυάλισα τον ήλιο
Σφουγγάρισα με ένα σύννεφο τον ουρανό
Και τώρα πίνω τον καφέ μου

Όλα καλά
Με τους ανθρώπους τι θα κάνω;

Γυμνή όψη του κόσμου
Ο αφελής θνητός ξεχάστηκε
Στην απληστία του
Παράξενος αλήθεια ταξιδιώτης
Με ένα σπουργίτι
Νεκρό
Στα χέρια

Θαλασσόδενδρο
Πατρίς πατρίδος
Αξύπνητο όνειρο

Μας ταράζουν
Οι κυματισμένοι

Μονοπάτι
Αυτό το λίγο των σκέψεων
Από εδώ πέρασαν τα χρόνια

Διαβάτες ενυπνιόντες

Ω νυχτερινή
Άυλη αλλαγή μου
Καταδίκη
Του απόλυτου χρόνου
Κοντά στην ενόραση
Βλέπω τη ζωή
Κύκλους που γράφω
Σώματα
Ψυχές
Ψυχία τετριμμένα  

Με αθόρυβες κινήσεις
Η πάχνη
Σχεδιάζει κρύσταλλα λουλουδιών
Πάνω στις αμυχές μου ζω
Μια ασάλευτη ζωή
Χουχουλίζοντάς την

Οι ήχοι του χειμώνα
Η θλίψη των φωτισμών του
Παράξενη γυναίκα
Το πιο όμορφο ταξίδι
Στο κόκκινο του εαυτού μας

Βιαστήκαμε˙ το ξέρω

Μύρισα ένα τριαντάφυλλο
κι εκείνο
Μου έσκισε το δέρμα

Κανένας δε γνώριζε τη σχέση μας

Το φεγγάρι
Πήρε απότομα στροφή
Έγειρε μεθυσμένο
Γελάει το φεγγάρι
Φτιάχνει το κέφι μου

Θα πάω
Κι ας χάσω τα λόγια μου 

Το πρωί βγήκα από το σπίτι
Μα δεν ήταν το σπίτι
Πήγα στο σταθμό
Μα δεν ήταν ο σταθμός
Ο ήλιος ανέβαινε ψηλά
Μα δεν ήταν ο ήλιος

Μόνο η νύχτα
έμεινε νύχτα

Ο έρωτας φωλιάζει
Στα βραδινά τοπία
Έσπερος είναι το μέσα φως

Βουβά και λαλέοντα ζουν
Γιατί έχουν λόγο να πεθάνουν

Αγαπάω τα πάθη μου
Τις συγκινήσεις
Πνοές που τρέχουν να ανασάνουν

Τα χρόνια φεύγουνε πριν φύγω
Το πολύ
Δε χώρεσε στο λίγο

Δεν πεθαίνουμε στ’ αλήθεια
Οι επιθυμίες δεν πεθαίνουν
Η ζωή παλεύει με τον εαυτό της
Ποιος θα ‘ναι ο νικητής

Δεν πεθαίνουμε στ’ αλήθεια
Ζούμε σιωπηλοί
Μέσα στα πτώματά μας

Κόσμημα στα κοσμικά
Δε βρήκα

Γέρας μου ο αγέρας μου

Λύσσα του κόσμου
Χωρίς ρώτημα
Σκότωσες τον καιρό

Λέξεις λέξεις
Καταραμένες λέξεις
Άθαφτοι νεκροί

Η βροχή χτυπά το τζάμι
Σταγόνες χωρίς λόγια

Μας ταξιδεύει η βροχή

Ταξίδι με τον άνεμο
Σε ρυθμούς αναπνοής
Η τέχνη είναι
Μια χειρονομία χαιρετισμού
Η ταπεινή μας κατάληξη

Όσο αραιώνουν οι κολυμβητές
Όσο ο ήλιος δύει
Απολεσμένες μουσικές στην άμμο
Ξέθωρες ψυχές

Η μέρα έφυγε
Τι είναι η μέρα;

Το τέρας της μνήμης
Μας έφαγε
Παρηγοριά μας μόνο
Οι θεατές
Οι ζητωκραυγές τους
και τα γιούχα τους

Άνοιξη πεταλούδα
Μια κίτρινη σκόνη
Στα δάκτυλά μου

Στη μέση της ζωής
Κινείς την υποψία
Η έτοιμη γλώσσα
Δεν ξέρει να μιλά

Ότι απομένει
Είναι δικό σου

Μείνε κοντά μου
Στην έρημο της Ιστορίας
Η βροχή του Σεπτέμβρη
Δε σβήνει τη φλόγα του Αυγούστου
Μείνε κοντά μου

Ο χρόνος είναι μια διαφορά ονείρων
Δε γεννηθήκαμε ακόμα