Οι αισθήσεις του καλοκαιρινού ανήλεου ήλιου, του εσωτερικού πάθους και της αέναης αναζήτησης διαπερνούν την τελευταία ποιητική συλλογή του Τηλέμαχου Χυτήρη «Καλοκαίρι» (Καστανιώτης, σ.σ. 142). Το ίδιο και η αναμονή του αποκαλυπτικού θαύματος το οποίο κρύβει στην αγκαλιά της η απέραντη νύχτα και η ποίηση «Ω νύχτα / δωσ’ μου τα μυστικά σου / Να λάμψω / Αδέξιος ήλιος». Σταθμός μιας τραντατριάχρονης ποιητικής διαδρομής, το «Καλοκαίρι» διαρκώς παραπέμπει στις διπλές – αντικρουόμενες ή παραπληρωματικές – έννοιες του πέρατος και της αβύσσου, της γέννας και του φυσικού θανάτου ως συμφιλίωση και ύστατη παραδοχή του δίπολου τέλους/αιωνιότητα. Οι τέσσερις παλαιότερες συλλογές «Ποιήματα εκ προμελέτης» (1973), «Θέμα» (1978, «Τόποι νέοι» (1983) και «Σα να συνέβη» (1986) περιέχονται στον ίδιο τόμο υπό τον τίτλο « Το τέλος της ομιλίας» (1988).